အၾကည္ေတာ္ သေရာ္လိုက္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေခတ္သမီးပ်ိဳမ်ားအတြက္ (အေမ့လက္ရာအတိုင္းပါပဲလား) ဝတၳဳတို

ခေလာက္နီေက်းရြာတြင္ျဖစ္သည္။
ေက်းရြာအမည္ ခေလာက္နီျဖစ္ေန၍ တခ်ဳိ႕က တစ္မ်ဳိးတစ္မည္ထင္ၾကသည္။ နီပါ ေန၍ ကြန္ျမဴနစ္ရြာဟုဆိုၾကသည္။ ခေလာက္ ပါ၍လည္း လယ္သမားကိုယ္စားျပဳဟု ဆိုၾက ျပန္သည္။
ခေလာက္နီသည္ ထိုသို႔မဟုတ္။
ယခင္က ထိုရြာေလးမွာ အမည္နာမ မရွိဘဲ အေတာ္ၾကာၾကာေနခဲ့သည္။ ထိုတုန္းက ရြာေလးကိုေမးလွ်င္ျမစ္ကမ္းနံေဘးတည္ ေသာေၾကာင့္
'ျမစ္ကမ္းစပ္ရြာ' ဟု လည္းေကာင္း၊ သူႀကီးဦးဖိုးနီအုပ္ခ်ဳပ္၍ `ဦးဖိုးနီ´ရြာဟုတစ္သြယ္၊ ဆန္စပါးအထြက္မ်ား၍ 'စပါးထြက္ရြာ' စသည္ျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေခၚေဝၚေလ့ရွိ၏။
ထိုမွတစ္ဖန္ ခေလာက္နီေက်းရြာဟု အမည္တြင္ရျခင္းမွာ သိပ္မၾကာေသးေသာ သူႀကီးဦးဖိုးနီ၏ ငယ္စဥ္ကမွ စခဲ့သည္။ ႏွစ္ ေပါင္းေတာ့ ငါးဆယ္ေက်ာ္ၾကာၿပီေပါ့။

ျဖစ္ပုံက ဤသို႔ႏွယ္
ယခုဦးဖိုနီ၊ယခင္ေမာင္ဖိုးနီေလး အရြယ္ ေရာက္၍ တစ္ရြာတည္းေန မိဂြမ္းသြယ္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ရာမွ အာဝါဟ ဝိဝါဟအမႈျပဳ ခ်ိန္၌ေမာင္ဖိုးနီေလး၏ဖခင္ ဦးဖိုးျဖဴက သား ငယ္မဂၤလာေဆာင္အားလက္ဖြဲ႕ ျပဳရန္အတြက္ ကြၽဲတစ္ရွဥ္းကိုသားငယ္၏အမည္တူ ခေလာက္ နီဆြဲ၍ လက္ဖြဲ႕အမႈျပဳေလသည္။
မဂၤလာပြဲ၌ မိန္းမလည္းရ။ လယ္ထြန္ရန္ အတြက္ ခေလာက္နီဆြဲ ကြၽဲတစ္ရွဥ္းလည္းရ ေသာ ေမာင္ဖိုးနီမွာ လြန္စြာဝမ္းေျမာက္သြား ေလသည္။
ဤသည္ကို ေမာင္ဖိုးနီ၏ဖခင္ ဦးဖိုးျဖဴ က လက္ဖြဲ႕ကြၽဲတစ္ရွဥ္း လက္ဝယ္အပ္ၿပီး စိတ္ခ်ေအာင္ မွာၾကားေလသည္။
''သားဖိုးနီ၊ဤအခ်ိန္၌ ေခတ္ပ်က္ကာလ ျဖစ္၍ သူခိုးသူဝွက္ေပါလွသည္။ မဂၤလာဦးည ၌ပင္ လက္ဖြဲ႕ကြၽဲတစ္ရွဥ္း မေပ်ာက္ပ်က္ ေအာင္ ဂ႐ုျပဳၿပီးေနေလ၊ ဤသို႔ခေလာက္ သံၾကားေနမွ စိတ္ခ်ေလ''
''ကေလာက္ ကေလာက္''
ခေလာက္သံကို ေခါက္ျပ၏။
''အကယ္၍ ခေလာက္သံမၾကားရေတာ့ ပါက သူခိုးသူဝွက္မ်ား ကြၽဲကိုလာဆြဲၿပီ ေသ ခ်ာ၍ အျမန္ဆင္း၍ ဖမ္းပါေလ''
ဟု အတန္တန္မွာၾကားေလသည္။ သူႀကီးျဖစ္မည့္ သားဖိုးနီကလည္း ဖခင္မွာ ၾကားသည့္အတိုင္း တစ္သေဝမတိမ္းလိုက္နာ သည္။
မဂၤလာဦးညျဖစ္ပါေသာ္ျငား စိတ္ခ် လက္ခ် မအိပ္အား။ တစ္ညလုံး ဖခင္၏ လက္ဖြဲ႕ ကြၽဲႏွစ္ေကာင္ဆီက ခေလာက္သံအား တစ္ညလုံးနားစြင့္၍ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေန ရေလ၏။
ခေလာက္သံကား တစ္ညလုံးၾကား ပါ ၏။ သို႔ေသာ္ နံနက္လင္းသည္ႏွင့္ ဆင္းၾကည့္ ရာကြၽဲႏွစ္ေကာင္လုံး မရွိေတာ့ေပ။ ခေလာက္ သံကားၾကားရဆဲ။ ၾကားရေပမည္ ေပါ့။ သူခိုး သူဝွက္မ်ားက ကြၽဲလည္ ပင္းမွခေလာက္ပင္ ကိုျဖဳတ္၍ သူတို႔မဂၤလာဦးခုတင္တိုင္ တြင္ ခ်ည္ေပးခဲ့သည္ကိုး။ဒါေၾကာင့္ =ကေလာက္ ကေလာက္+ႏွင့္ တစ္ညလုံး  အသံထြက္ေနရ ျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဤသည္ကို  အစြဲျပဳ၍ 'ခေလာက္နီ' ရြာဟု အမည္တြင္ခဲ့ ျခင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
*
*

*
ယခုကြၽန္ေတာ္၏ေရွ႕၌ ခေလာက္ နီ ရြာသားေမာင္ ေက်ာ္ၾကားမွာဆံပင္ စုတ္ဖြား၊ မႈန္ဝါးဝါးႏွင့္ ထိုင္ေနသည္။
သူ၏ဆံပင္မွာ ယခုေခတ္လူငယ္မ်ား ညႇပ္ေလ့ရွိေသာ One Way  ေကဟု အမည္ေပါက္ေသာ ထူခ်င္ရာ ထူ၊ေထာင္ခ်င္ရာေထာင္၊ ျပားခ်င္ရာ ျပားေသာသေဝထိုးေက မ်ဳိးျဖစ္သည္။
ထိုဆံပင္ပုံစံမ်ဳိးမွာ အေသအခ်ာသထားမွ ၾကည့္ေကာင္းေသာပုံမ်ဳိးျဖစ္ ၿပီး ယခုကဲ့သို႔ ဘာမွမလုပ္ထားလွ်င္ ေခြး စုတ္ဖြားေလာက္ပင္႐ုပ္မထြက္ေသာ ပုံစံ မ်ဳိးပင္ျဖစ္၏။
ယခု ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေမွာက္ေရာက္ေန ေသာ ေမာင္ေက်ာ္ၾကားမွာ စိတ္ဓာတ္က်စ ရာအဆင္းႏွင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းရွိေန၍ ၾကည့္႐ႈ ရသည္မွာ က်က္သေရခ်ဳိ႕ တဲ့ေနရွာ၏။
''ေခတ္ႀကီးကိုကမေကာင္းပါဘူး ဆရာ ရယ္''
ခေလာက္နီရြာသား၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထို စကားၾကားရ၍ အံ့အားသင့္သြားရေပၿပီ။ ခေလာက္နီရြာသားမ်ားက ဂ်ပန္ေခတ္၊ အဂၤလိပ္ ေခတ္မွသည္ယခုေခတ္အထိ ဘယ္မွ် ေခတ္ ေျပာင္းေျပာင္း သူ႔ရြာအလုပ္ သူလုပ္ၿပီး ခပ္ ေအးေအးေနသူမ်ားသာျဖစ္၍ ယခုမွထိုစကား ႏႈတ္ဖ်ားမွၾကားလိုက္ရ၍မအံ့ၾသဘဲမေနႏိုင္။
''ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမာင္ေက်ာ္ၾကားရဲ႕''
''ဘာျဖစ္ရမွာလဲ ဆရာရဲ႕၊အခုဒီမိုကေရ စီေခတ္ေလ၊ ခေလာက္နီရြာသားေတြလည္း လြတ္လပ္ပြင့္လင္းကုန္ၾကၿပီ''
ကြၽန္ေတာ္အံ့အားသင့္ရျပန္ေပၿပီ။
''ဘာျဖစ္လို႔လဲ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတာ မေကာင္းလို႔လား''
''ဘယ္မွာေကာင္းလို႔လဲ ဆရာရယ္''
သူ႕ပုံက တကယ္မေက်မနပ္ျဖစ္ေနပုံ။
''ကြၽန္ေတာ့္မယား  မိစိန္ျဗားကို  သိ တယ္မဟုတ္လားဆရာ''
''သိပါ့၊ မိစန္ျဗား ဘာျဖစ္လို႔လဲ''
''ဒါျဖင့္ မိစိန္ျဗားပုံ ဆရာျမင္ေယာင္ ၾကည့္စမ္း''
လူပုံကညိဳတုတ္တုတ္၊ကုပ္တိုတို၊ဆံေတာက္ ဖားလ်ား၊ ေတာသူမပီပီသလုံးသား ထြားထြား၊ ခြင္ခြကားကားပင္။ အၿမဲတမ္း လယ္ထဲဆင္းေန သူမို႔ အက်ႌထူထူ၊ထဘီတိုတိုကို အၿမဲတမ္းဝတ္ ဆင္တတ္သူမို႔ ေတာ႐ုပ္ကို ပီျပင္ေစ၏။
''ဘယ္ႏွယ့္လဲဆရာ၊ မ်က္လုံးထဲျမင္ၿပီလား''
''ျမင္ပါ့၊ငါ့မ်က္လုံးထဲပုပုကြကြနဲ႔၊အင္း.. ၾကည့္ရေတာ့ မဆိုးပါဘူး''
''အဲဒီမိန္းမ အဲဒီမိန္းမ ပုကြကြဗ်ာ''
ေမာင္ေက်ာ္ၾကားအသံက ႀကိတ္မႏိုင္ ခဲမရ။ ဘာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနမွန္းလဲ မသိ။ သူေျပာမွ သိမွာကို။
''အဲဒီမိန္းမဗ်ာ၊ ဘာခိုင္းခိုင္းမရ၊ ႐ုပ္သံ ေရွ႕ကကိုမကြာဘူး။ေၾကာ္ျငာေတာင္ေလ့ လာ ေနတာတဲ့၊ၿပီးေတာ့ သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္နဲ႔ ဒီမိုကေရ စီေခတ္မွာအဝတ္အစားသစ္ေလာ္မာလာတာ''
သူ႕စကားေၾကာင့္ကြၽန္ေတာ္ပင္မ်က္လုံး ျပဴးသြားရသည္။
''ဟင္ ဘယ္လိုျဖစ္တာတုံး'
''ဘာျဖစ္ရမွာတုံးဗ်၊ အဝတ္အစားဝတ္ ပုံကလြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ေခတ္မွာလြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ဝတ္ဆင္ရမယ္ဆိုလို႔ ကြၽန္ေတာ္ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး''
အင္မတန္႐ိုးေသာ ခေလာက္နီသား    ေမာင္ေက်ာ္ၾကားပင္သည္းမခံခ်င္သြားသည္ ဆိုေတာ့ ..
''သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ထြက္ဖို႔ ျပင္ ဆင္ၾကတိုင္း ကြၽန္ေတာ္သူ႔အေၾကာင္းသိလို႔ ဒီလိုမွာတယ္''
''ဘယ္လိုတုံးဟဲ့''
''ဇာေဘာ္လီလည္း ဝတ္ခဲ့ဦး''
''ဟင္''
''အတြင္းခံေဘာင္းဘီလည္း ဝတ္ဖိ႔ု မေမ့နဲ႔ေနာ္''
''အဲဒါေတြမွာရတယ္ဟုတ္လား''
''အဲဒီလိုေျပာတာေတာင္ဘယ္လိုျပန္ေျပာတယ္ မွတ္တုံး''
''ဆိုဦးဟ''
''ဒါေတြမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္မယုံ ၾကည္တာပဲ ေရြးခ်ယ္ထားတယ္''တဲ့။
ကြၽန္ေတာ္သူ႕စကား နားေထာင္ရင္း႐ုပ္သံ ေၾကာ္ျငာတစ္ခု ျမင္ေယာင္လာသလို ရွိ၏။
''ဒီမွာ ႀကိဳးတစ္လုံး၊ ခ်ည္သားအတုေတြ ေရာစပ္ပါဝင္လို႔ မေပၚသင့္တာေတြေပၚၿပီး မေဖာ္သင့္တာေတြ ေဖာ္ထားတယ္++လို႔ ဆို၍ ကြၽန္ေတာ္ပင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိသည္။ သူကဆက္၍
''ထြက္လာေတာ့ဗ်ာ၊ တကယ့္ကို ႀကိဳးတစ္လုံးနဲ႔ ဟိုေနရာေပၚ မျမင္သင့္တာေတြ ေဖာ္ထားတာဗ်ာ''
ကြၽန္ေတာ္ပို၍ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။
''အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္ေသးလဲ''
''ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း သည္းမခံႏိုင္လို႔ ေဒါသထြက္ၿပီး သူ႔ပါးကို ျဖန္းခနဲလႊဲ႐ိုက္လိုက္ တာဗ်ာ။ သူကသူ႔ပါးေလးအုပ္ၿပီးဘာျပန္ေျပာ တယ္မွတ္လဲ ++
''ဒါနဲ႔ သူ ဘာျပန္ေျပာလဲ''
''အိုး အေမ့လက္ရာအတိုင္းပါပဲလား ဆိုၿပီး မ်က္လံုတစ္ဖက္ေတာင္မွိတ္ျပလိုက္ေသး''ဟူ၏
ကြၽန္ေတာ္ဘာျပန္ေျပာရမည္မသိ။                  

အၾကည္ေတာ္

(ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)
____________________________________________________________________