(ရွစ္ေလးလုံးမွာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္သာမက ရင္ကိုခြဲ အသည္းကိုယူ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္စားခဲ့ၾကသည္ကိုပင္ အားရတင္းတိမ္မႈ မရွိဘဲ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ အားမရေသးဘူးဟု ဆိုကာ တစ္ေက်ာ့ျပန္လာ၍ ေသးဆံုးသူ၏ ေပါင္သားကုိ လွီး၍ ယူေဆာင္ကာ မီးကင္စားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိခဲ့ပါသည္)
(ညြန္႔ေအာင္လတ္)
******
၁၉၈၈ ခုနွစ္၊ အေရးအခင္းကာလတြင္ ေျမစာပင္မ်ားသဖြယ္ ၾကားညပ္ခံရသူမ်ား၏ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား၊ မလိုလားအပ္ေသာ ေကာလာဟလ မမွန္သတင္းမ်ား၊ ေသြးဆာေနေသာ စရိုက္၊ ခက္ထန္ေသာ စိတ္၊ ၾကမ္းတမ္းေသာအမူအရာမ်ားႏွင့္ မင္းမဲ့စရိုက္ျဖင့္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ၂၀-၉-၉၀ ရက္ေန႔တြင္ လုပ္သားျပည္သူ ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳသူတစ္ဦးက ၄-၉-၈၈ ေန႔ စီမံကိန္း (၁) အေရး အခင္း ျဖစ္ရပ္အမွန္မ်ား ေဆာင္းပါးျဖင့္ ျပည္သူမ်ားအား အျဖစ္မွန္ကို ေရးသား တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မွန္ကို ဖတ္႐ႈရေသာ ျပည္သူမ်ားအဖို႔ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္၊ ရင္နင့္ဖြယ္ ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္မွန္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္အရ လူသားခ်င္းထားရိွၾကရမည့္ သနားၾကင္နာစိတ္မ်ား ကင္းမဲ့ကာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ၾကရပါသည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္ထက္ ပိုမိုရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိပါ ေသးသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္တြင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္သာမက ရင္ကိုခြဲ အသည္းကိုယူ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္စားခဲ့ၾကသည္ကိုပင္ အားရတင္းတိမ္မႈ မရွိဘဲ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ အားမရေသးဘူးဟု ဆိုကာ တစ္ေက်ာ့ျပန္လာ၍ ေသးဆံုးသူ၏ ေပါင္သားကုိ လွီး၍ ယူေဆာင္ကာ မီးကင္စားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိပါေသးသည္ ဆိုလ်ွင္ ျပည္သူမ်ား ယံုၾကည္မည္ဟု မထင္ပါ။
တန္႔ဆည္ (၁၃-၉-၈၈)
*********
သို႔ရာတြင္ ယင္းျဖစ္ရပ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ ခဲ့သည္ေဒသမွာ စစ္ကိုင္းတုိင္းအတြင္းရိွ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ အေရးအခင္းကာလ ရွစ္ေလးလံုးေန႔တြင္လည္း ဆႏၵျပ ဆူပူမႈ မရွိခဲ့။ ေအးေဆးၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ အသည္းကို ေၾကာ္၊ လူသားကို မီးကင္စာခဲ့သည့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ျဖစ္ရပ္ ေပၚေပါက္ရန္အတြက္ အစပ်ိဳးခဲ့ေသာေန႔က ၁၀-၉-၈၈ ရက္ေန႔က စသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
၁၀-၉-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆုိခဲၾကေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၌ လွည့္လည္ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါသည္။ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္ နွစ္မိုင္ခန္႔ အကြာ လမ္းဆံုရွိ ေရႊကေတာ္ဘုရားဝင္းအတြင္းတြင္ အေထြေထြသပိတ္စခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ သံဃာေတာ္မ်ား ပါဝင္သည့္ သံဃာသမဂၢမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ကာ ဆႏၵျပ လွည့္လည္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိလူထုအား သပိတ္စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကြင္းဆင္း စည္းရံုး ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်းရြာလူထုက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ” ဟု ေမးျမန္းခဲ့ရာ၌ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နုိင္ၾကတယ္”ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးခံၾကသည္။ ထိုသို႔အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ေပးခဲ့ရံုသာမက ပါတီ၊ ေကာင္စီမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အိမ္မ်ားကို ဖ်က္ၾကရန္ တီးတိုးလႈ႔ံေဆာ္ လက္ညႇိဳးထိုးျပခဲ့ၾကသည္။ ေက်းရြာလူထုက ထုိအိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ ၾကသူမ်ားရွိၾက သကဲ့သို႔ ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ား ယူေဆာင္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရိွၾကသည္။ ေက်းရြာမ်ားရွိ ရပ္ကြက္ ေကာင္စီဥကၠ႒ ေနအိမ္မ်ား၊ ရပ္ကြက္သမဝါယမ အသင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီး ၾကသည္။ အေရးယူသူ မရွိသည့္အခါ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အနက္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ေပးခဲ့သည့္အတိုင္း “ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ လုပ္ခ်င္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နုိင္တယ္ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလား”ဟု ဆိုကာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖ်က္ဆီး ယူေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ထုိသို႔ ဖ်က္ဆီးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႔၊ ၿမိဳ႕နယ္ဥပေဒရံုး၊ ၿမိဳ႕နယ္တရာရံုး၊ ျမန္မာ့စီပြားေရးဘဏ္တို႔အျပင္ ေက်းရြာသမဝါယမ အသင္း ၁၉ သင္း၊ တန္ဖိုးေငြက်ပ္ ၂ သိန္းေက်ာ္ဖိုး ဆံုး႐ႈံုးခဲ့ၾကပါသည္။ ၂၂-၈-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ ဧရိယာ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရွိ ဝက္တိုး နုိင္ငံပိုင္စိုက္ကြင္းရွိ ခိုင္ခံ့ေသာ အေဆာက္အဦမ်ား၊ ဂိုေထာင္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည့္အျပင္ စိုက္ကြင္းရွိ သီးႏွံပင္မ်ား၊ ထြန္စက္ ခုနွစ္စီးႏွင့္ ထေရလာ ခုႏွစ္စီး ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည့္အတြက္ တန္ဖိုးေငြက်ပ္ ၂၈ သိန္းေက်ာ္ဖိုး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုသို႔ လူအုပ္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ရာမွ မင္းမဲ့စရိုက္ဝင္လာၾကရာ၌ ၂၉-၈-၈၈ ရက္ေန႔ တြင္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕အတြင္းရွိ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ၌ ရြာသားအခ်ိဳ႕က ယခင္ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့သည့္ ရြာသားျဖစ္သူ ဦးၿငိမ္းအား ဝိုင္းဝန္းရိုက္ႏွက္၍ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကသည္။ ဦးၿငိမ္း၏ ဇနီးေဒၚေဌးႏွင့္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ကိုတုိ႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး ငိုယိုေတာင္းပန္ အသနားခံ ေသာ္လည္း မရဘဲ ဦးၿငိမ္းအား သုႆာန္သို႔ ဒရြတ္တုိက္ ဆြဲယူသြားကာ ဓား၊ လွံမ်ားျဖင့္ ရက္စက္စြာ ခုတ္သတ္လုိက္ၾကသည္။ ဦးၿငိမ္းအား ဤကဲ့သို႔ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ လိုက္သည့္ အေၾကာင္းရင္းကို တင္ျပရမည္ဆိုပါလွ်င္ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ ခ်ယားပင္ ေက်ာင္းတုိက္ ဆရာေတာ္ ပံ်လြန္ေတာ္မူခဲ့ရာ ေက်ာင္းတုိင္ဆရာေတာ္အသစ္ တင္ေျမႇာက္နုိင္ေရးအတြက္ ေက်းရြာသားမ်ား သေဘာထား ကဲြခဲ့ၾကသည္။ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကမည္စိုး၍ ေက်ာင္းကို သက္ဆုိင္ရာက ခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့သည္။
လအတန္ၾကာ ခ်ိတ္ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ရာက တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ သက္ဆိုင္ရာက ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ ကာ အေရးယူခဲ့သည္။ ထိုသို႔အေရးယူခဲ့သည့္အတြက္ အေရးယူခံရသူမ်ားက ဦးၿငိမ္း၏ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ဆုိကာ ရန္ၿငိဳးထားခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စကို ယခုကဲ့သို႔ အေရးအခင္းကာလ အတြင္း၌ လုပ္ခ်င္တာလုပ္နိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ အေရးမယူဘူး ဆိုသည့္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ယံုၾကည္၍ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ သပိတ္စခန္းမ်ားမွာလည္း ရက္ၾကာလာသည္ ႏွင့္အမ်ွ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အယူအဆမ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ား ကြဲလြဲလာၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးလာခဲ့ၾကသည္။
ထို႔သို႔ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား၊ တစ္ပါတီစနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းကြယ္ေပ်ာက္ကာ အၾကမ္းဖက္ရန္အတြက္ စစ္သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ၾကသည္။ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား သေဘာထားကဲြလြဲ ခဲ့ၾကသည့္ နည္းတူ ေအာက္ေျခတြင္လည္း သေဘာထားကြဲလြဲ လာခဲ့ၾကသည္။ ၿမိိဳ႕ေပၚရွိ လံုၿခံဳေရးကင္းမ်ားအနက္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္းႏွင့္ လမ္းဆံုလံုၿခံဳေရး ကင္းအဖြဲ႔တို႔ သိပ္မၾကည္ၾက။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္၊ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းျမင့္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ၿမိဳ႕လူထုလံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းလွည့္ၿမဲပင္။
သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လက္နက္ ဘယ္ကရမလဲ၊ ဘယ္မွာရွိနုိင္သလဲ ဆိုေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖရွာၾကရာ၌ အနီးအနားတြင္ ေသနတ္ရနုိင္ေသာ ေနရာသည္ ရဲစခန္းပင္ျဖစ္သည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ေတာင္းၾကည့္မည္။ မရပါလွ်င္ ရဲစခန္းကို တုိက္ခိုက္၍ လက္နက္ရယူမည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔တြင္ ေသနတ္မ်ား ရွိသည့္အတြက္ သပိတ္ အဖြဲ႔အား တစ္ေန႔ တန္ျပန္တုိက္ခိုက္ ၿဖိဳခြဲနုိင္သည္ဟုေသာ အေျဖကို ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၂-၉-၈၈ ရက္ သပိတ္အဖြဲ႔မွ ဘုန္းၾကီး ဦးေကာဝိဒ ေခါင္းေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္ ေလးငါးပါးနွင့္ ေက်ာင္းသား ေလးငါးေယာက္တို႔သည္ ယခင္ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ေကာင္စီဥကၠ႒ အသံုးျပဳေသာ မာဇဒါဂ်စ္ကားျဖင့္ ရဲစခန္းသို႔ ေရာက္ရိွလာကာ သိမ္းထားေသာ လိုင္စင္ျဖင့္ ကိုင္ေဆာင္သည့္ လက္နက္မ်ား ေပးအပ္ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ ပါသည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက “အရွင္ဘုရားတို႔ လက္နက္ ကိုင္ေဆာင္ တာဟာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ အရွင္ဘုရားတို႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ လာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါမယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာ လက္နက္ေတာင္းဆိုေသာ အဖြဲ႔မွာ မေက်မနပ္ျဖင့္ ရဲစခန္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ထြက္ခြာသြားရာ၌ ၿမိဳ႕နယ္တရားရံုး အနီးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရာ၌ လံုၿခံဳေရးကင္းေစာင့္သူမ်ားက ကားကို တားဆီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္ ေက်းရြာမွ လူမ်ား ထပ္မံေရာက္ရွိ၍ ဝိုင္းဝန္းၾကျပန္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပႆနာျဖစ္မည္စိုးရိမ္၍ လိုက္လာေသာ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးႏွင့္ ရဲသားမ်ား လက္နက္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ေရာက္ရွိလာရာ ကားေပၚမွ ဘုန္းႀကီးနွစ္ပါးမွာ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။
က်န္ရွိေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက ညမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီျဖစ္၍ ဆက္လက္သြားရန္ မသင့္ေတာ့သျဖင့္ စခန္းတြင္ ညအိပ္ရန္ ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ရဲစခန္းသို႔ ေခၚသြာသည္။ ညအိပ္ရန္အတြက္ ေစာင္၊ ဖ်ာ၊ ေခါင္းအံုးမ်ား ငွားရန္းေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထြက္ေျပးသြားေသာ သံဃာ ၂ ပါးက သပိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားရာ၌ “ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ရဲက ဖမ္းခ်ဳပ္ ထားလုိက္သည္”ဟု ေျပာျပရာ သပိတ္စခန္းမွ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အင္အား ၂၀၀ ခန႔္ လူစုၿပီး လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕ရွိ လံုၿခံဳေရးကင္းမ်ားကလည္း “ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ လူပါးဝတယ္” ဟု ဆိုကာ အင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ လူစုၿပီး သပိတ္စခန္းသို႔ လုိက္သြား ၾကရာ ယခင္ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ေကာင္စီရံုးေရွ႕၌ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီခြဲေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကေသာ နွစ္ဖက္အုပ္စုသည္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ခြမ်ား၊ ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ တုိက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထိုတုိက္ခိုက္မႈသတင္းကို ၾကားသိရေသာ ၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးႏွင့္ ရဲသား ၁၅ ေယာက္ခန႔္တို႔ လုိက္လာကာ ေသနတ္ပစ္၍ လူစုခြဲခဲ့ရာ သပိတ္စခန္းမွ တစ္ဦး ေပါင္တြင္ ထိမွန္ခဲ့သည္။ လူစုလည္းကြဲသြားခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သပိတ္အဖြဲ႔က ရဲသားမ်ားသည္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕ဘက္မွ ပါဝင္၍ မိမိတို႔ကို တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္ဟု မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေက်းရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္၍ “ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရဲေတြက သတ္ပစ္လုိက္ေၾကာင္း၊ ရဲစခန္းကို စီးနင္းရန္အတြက္ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ဓားတစ္ေခ်ာင္း၊ လွံတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ေဆာင္လုိက္ပါၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မလုိက္ပါေသာ အိမ္ကို မီး႐ႈိ႕” ပစ္ၿပီး သတ္ပစ္ မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္စည္းရုံးမႈကို အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားျဖင္႔ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ရဲစခန္းတြင္ ညသိပ္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးနွင္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက ၁၃-၉-၈၈ ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ နွစ္နာရီခန္႔တြင္ သပိတ္စခန္းသုိ႔ၿပန္ရန္ ေစလႊတ္ေပးခဲ႔ၾက ပါသည္။
၁၃-၉-၈၈ ရက္ေေန႔ကား တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္၏ အလွအပမ်ားကို အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆိုးေစ ေသာေန႔၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္္မႈမ်ား သရဖူေဆာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ႔ရပါသည္။ ထုိေန႔ နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ သပိတ္အဖြဲ႔က အေရးေပၚအစည္းအေဝး ၿပဳလုပ္ရာ၌ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းျမင္္႔သည္ ၿမိဳ႕လူထုဘက္မွ ဘက္လုိက္ ခဲ႔ေႀကာင္း၊ ထုိ႕ေႀကာင္႔ ရဲစခန္းအား စီးနင္းတုိက္ခုိက္ရန္နွင္႔ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ဒုရဲအုပ္ေက်ာ္ေဆြတုိ႔အား ရွင္းလင္းပစ္ရန္ ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ႀကသည္။ ထုိ႔ေနာက္နံနက္ ၇ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ၿခိမ္းေျခာက္စည္းရုံးခဲ့ေသာ ရြာသားမ်ား တုတ္၊ ဓား၊ လွံကိုင္ေဆာင္၍ ခ်ီတက္လာေသာ အင္အားတစ္ေသာင္းေက်ာ္တုိ႔ၿဖင္႔ စခန္းအား ဝုိင္းခဲ့ၾကသည္။
ရဲစခန္းကို ဝုိင္းေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္သူမွာ သပိတ္ စခန္းမွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ အသက္ ၂၃ နွစ္ရွိ ခ်ိဳထြန္းဆိုသူျဖစ္သည္။ ခ်ိဳထြန္းက ရဲစခန္းကို ဝုိင္းထားၿပီးျဖစ္သၿဖင္႔ ရဲသားမ်ားအားလုံး လက္နက္ခ်ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ႔ပါသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ရဲသားမ်ားသည္ မိသားစုမ်ားကိုေခၚ၍ ကာဘုိးဆည္ရွိ တပ္မေတာ္စစ္ေႀကာင္းနွင္႔ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းရန္ ဆုံးၿဖတ္ႀကသည္။ ထုိ႔သုိ႔ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ရသည္မွာလည္း သံဃာေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕နွင္႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ အခ်ိဳ႕က ဆႏၵျပသူမ်ားကို ျပန္လည္ပစ္ခတ္္ပါက ၿမိဳ႕လူထု နစ္နာမည္ ျဖစ္ေႀကာင္း၊ ယခုလာသူတုိ႔တြင္ အႀကမ္းဖက္သူမ်ား ပါသၿဖင္႔ ရဲကပစ္ခတ္ၿခင္း မၿပဳပါရန္ လာေရာက္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔ၾကသည္႔အတြက္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးက ၿမိဳ႕လူထုကို ငဲ႔ညွာေသာ အားၿဖင္႔ ရဲစခန္းကိုစြန္႔ခြာရန္ ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ၿခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးနွင္႔ ရဲသားမ်ား၊ မိသားစုမ်ား စခန္းကိုစြန္႔ခြာ၍ လယ္ကြင္းအတြင္း ေရာက္ရွိ သည္ ဆိုလ်ွင္ပင္ အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ရဲစခန္းကို မီးရွိဳ႕ၾကသည္႔နည္းတူ တခ်ိဳ႕ရဲတန္းလ်ားမ်ားကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည္႔အၿပင္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားကိုပါ လုယက္ယူငင္ခဲ႔ၾက ပါသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား ရဲစခန္း၏အေရွ႕ဘက္ တစ္ဖာလုံခန္႔ အကြာ လယ္ကြင္းထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိၾကရာ၌ အၾကမ္းဖက္လူအုပ္က ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအား ထပ္မံဝုိင္းခဲ့ၾကသည္။ မိသားစုမ်ားကို အလယ္တြင္ထားကာ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ေသနတ္ ၿဖင္႔ပစ္ခတ္ လူစုခြဲရန္ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးထံ ပစ္မိန္႔ေတာင္းခံခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိ အေၿခအေနနွင့္ ပတ္သက္၍ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား ဝုိင္းဝန္းဖမ္းဆီးရာ၌ ပါဝင္ခဲ႔သူ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုတင္ေအာင္နွင္႔ ကိုေနဝင္းတုိ႔က “ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲစခန္းနဲ႔ တန္းလ်ားေတြကို မီးရွိဳ႕တာေတြ႔ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၿပန္ပစ္မယ္လုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေၿပာၾကတဲ႔အခါမွာ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးနဲ့ ရဲအုပ္ခင္ေမာင္သန္းတုိ႔က မပစ္ၾကဖုိ႔ ေၿပာခဲ့တဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြနဲ႔ အၿငင္းပြား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက အမိန္႔မေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထက္အရာရွိရဲ႕ အမိန္႔ကိုနာခံၾကတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ၿပန္မပစ္ခဲ့ၾကပါဘူူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သပိတ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ခ်ိဳထြန္းဟာ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးအနားကို ကပ္လာပါတယ္။ ခ်ိဳထြန္းက “ဦးသန္းၿမင္႔၊ စဥ္းစားပါအုံး၊ လက္နက္ခ်ပါ။ လူထုနဲ႕ေပါင္းရင္ ဘာမွမျဖစ္နုိင္ဘူး။ ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ပါလိမ္႔မယ္။ လက္နက္ခ်ရင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ အားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တာဝန္ယူပါတယ္”ဟု ထပ္ခါတလဲလဲ ေၿပာေနခဲ႔ပါတယ္။ “ဆရာလည္း ဘယ္လုိဆုံးၿဖတ္လိုက္သလဲေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဆရာ႔ေၿခာက္လုံးၿပဴးကို ခ်ိဳထြန္းလက္ထဲ ေပးလုိက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္”ဟု လည္းေကာင္း၊ ဒုရဲအုပ္ ေအာင္ေက်ာ္မုိး က “ဆရာက ခ်ိဳထြန္းကို သူ႔ေၿခာက္လုံးၿပဴးေပးလုိက္ေတာ႔ ခ်ိဳထြန္းက လူအုပ္ဘက္ကို ေၿခာက္လုံးၿပဴး ေၿမွာက္ၿပလုိက္ပါတယ္။ ဓားေတြ၊ လွံေတြကိုင္ထားတဲ႔ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြဟာ ေရွ႕ကိုတုိးလာၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြကို လွံနဲ႔ေတ့ထားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေသနတ္ေတြကို ဆြဲယူၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လည္း ဆရာက ေသနတ္ေပးလိုက္ေတာ႔ ဘာလုပ္ရမယ္မသိဘူး၊ ဒါနဲ႔က်ည္ဆံကဒ္ေတြ ၿဖဳတ္ၿပီး ေသနတ္ကို ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ႔ က်ည္ဆံေတြကိုေတာ႔ ေအာက္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ရြႊံ႕ဗြက္ထဲေရာက္သြားေအာင္ ေၿခေထာက္နဲ႔ နင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာ့အနားေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမား အခ်ိဳ႕ဟာ ဆရာ့ကို ဓားနဲ႔လွမ္းခုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဆရာ႔ပါး တစ္ၿခမ္းမွာ အသားမရွိေတာ႔ဘဲ သြားေတြေတာင္ ေပၚလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းဆရာ့ကို ဓားနဲ႔ဝုိင္း ခုတ္ၾကပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုလည္း ေလာက္ေလးခြ၊ ခဲေတြနဲ႔ပစ္ေတာ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းဆီ အေရာက္ ေၿပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚ တက္ေျပးၾကသူေတြရွိသလို ေက်ာင္းေအာက္မွာ ပုန္းေန ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာဦးသန္းျမင္႔လည္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ လာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာ ဦးသန္းၿမင္႔ကို ဒုရဲအုပ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင္႔လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းေပၚကို တြဲၿပီးေခၚလာခဲ႔တာ ကို ေတြ႔ရပါတယ္”ဟု ေျပာျပၾကပါသည္။
ထုိသုိ႔ အေၿခအေနမ်ား ရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္ ဒုရဲအုပ္၊ စခန္းမွဴး ဦးခင္သိန္းမွာ ေက်ာင္း ေလွကားအေပၚသို႔ ေၿပးတက္လာစဥ္ အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕တုိ႔က ဓားလွံမ်ားၿဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းထုိးသတ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ထုိးခုတ္ထားေသာ ဓား၊ လွံဒဏ္ရာမ်ားၿဖင္႔ မေသမရွင္ ျဖစ္ကာ လဲက်ေတာ႔မည္႔ ဦးခင္သိန္းအား ခ်ိဳထြန္းက ေျခက္လုံးျပဴးျဖင္႔ နွွစ္ခ်က္ဆင္႔ ပစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္ေရာက္ပုန္းေအာင္းေနရာ၌ အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက ေက်ာင္းကိုဝုိင္းထားကာ ေလာက္ေလးခြမ်ား၊ ခဲမ်ား၊ ဂ်င္ကလိ စသည္ မ်ားျဖင္႔ ပစ္ေပါက္ေနၾကပါသည္။ ထုိအေတာအတြင္း ငွက္ေပ်ာၿခံအနီး၌ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္ကို အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ေတြ႔ရွိ သြားခဲ့ျပန္ပါသည္။ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္ကို အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ဆြဲေခၚ လာၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလွကားရင္း၌ ဓား၊ လွံ စသည္႔ လက္နက္မ်ားျဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းခုတ္သတ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသတ္ခံရသည္႔ ဒုရဲအုပ္၊ စခန္းမွဴး ဦးခင္သိန္းနွင္႔ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္တုိ႕၏ ေခါင္းမ်ားကိုျဖတ္ကာ ေအာင္ၿပီေအာင္ၿပီဟု ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး သပိတ္စခန္းသုိ႔ ယူေဆာင္သြားခဲ႔ၾကပါသည္။
ရဲတပ္သားကိုဘုိေမာင္အား အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရွိ ဆြဲထုတ္ ေခၚယူ သြားျခင္းနွင္႕ ပတ္သက္၍ ဇနီးျဖစ္သူ အသက္ ၅၄ နွစ္ရွိ ေဒၚက်င္ရီ ( ရဲတပ္သား မ်ားက ေဒၚရွမ္းဟုေခၚသူ) က “ကြ်န္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေၿပးခဲ့တာ ကေလးေတြနဲ႔ ကြဲသြားပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ႔ ကြ်န္မဝပ္ေနတုန္းမွာ ကြ်န္မ ေယာက်ၤား ကိုဘုိေမာင္က ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္မကရွင္မေျပးဘူးလား၊ ေျပးေလလို႔ ေျပာေတာ႔ ကိုဘုိေမာင္က ငါ႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူး ကြာ၊ မပူပါနဲ႔၊ သူတုိ႔ ဘာမွလုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းသာ လြတ္ေအာင္ေျပးလို႔ ျပန္ေျပာ ပါတယ္။ ကြ်န္မက ရွင္ဝတ္ထားတဲ႔ စစ္စြပ္က်ယ္ကုိ ခြ်တ္လိုက္အုံးဆိုေတာ႔ ကိုဘုိေမာင္က စြပ္က်ယ္ခြ်တ္ေပးတဲ႔အျပင္ ေဆးလိပ္ေတြပါ ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာဘဲ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီး ဒီေကာင္လည္း ရဲပဲ ၊ ဖမ္း ဖမ္းဆိုၿပီး ေျခေထာက္ နဲ႔ကန္ၾက၊ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ၿပီး ရုိက္နွက္ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ ကြ်န္မက မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ အဘုိးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သက္သက္ညွာညွာ လုပ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္္တဲ႔အခါ ခင္ဗ်ားပါ ေသခ်င္သလားဆိုၿပီး ကြ်န္မကို တြန္းပစ္ခဲ့ ပါတယ္ရွင္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြ်န္မေယာက်ၤားကို မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး”ဟု မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းျဖင္႔ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပုန္းေအာင္းေနၾကေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအနက္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ အခ်ိဳ႕ကို ယူနီေဖာင္းမ်ား ခြ်တ္ခိုင္းကာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား မသိေအာင္သပိတ္စခန္းသုိ႔ ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ က်န္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မ်ားကို ေခၚထုတ္ရာ၌ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက သိရွိသြားကာ လွံ၊ ဓားမ်ားျဖင့္ ထုိးနွက္မည္ ျပဳလုပ္သျဖင္႔ ခ်ိဳထြန္းက ေသနတ္နွစ္ခ်က္ ပစ္ေဖာက္၍ ဟန္႔တားခဲ႔သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအား လက္တစ္ဖက္ကို အေပၚသုိ႔ ေၿမွာက္ထားေစၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကို ဝါယာႀကိဳးမ်ားျဖင္႔ ပူးတြဲခ်ည္ေနွာင္၍ ေခၚေဆာင္သြားၾကရာ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လုံး တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ဝုိင္းဝန္းရုိက္နွက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းၿမင့္ကိုမူ ဒဏ္ရာမ်ားရွိသျဖင္႔ ထြန္စက္ကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္ လာခဲ့ၾကသည္။ ေရႊကေတာ္ဘုရားဝင္းအတြင္း ဖြင့္လွစ္ ထားေသာ သပိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိၾကရာ၌ သပိတ္စခန္းအျပင္မွ အၾကမ္းဖက္သမား မ်ားက ရဲမွဴးအားထုတ္ေပးရန္ ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။ ရဲမွဴးအား သတ္ျဖတ္ရန္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည္မွာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားေရွ႕တြင္ စားပြဲတစ္လုံးနွင္႔ ဓားတစ္ေခ်ာင္း ခ်ထားပါသည္။ အသတ္ခံရမည့္ သူသည္ စားပြဲေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္ အေနအထား လည္စင္း ေပးသည္႔အခါ ေခါင္းျဖတ္သတ္ရန္ စီစဥ္ ထားပါသည္။
အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက ရဲမွဴးအား ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနစဥ္ သပိတ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ေဇာ္ရဲနုိင္က အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင္႔ “ဦးသန္းျမင္႔ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခြင့္မလႊတ္နုိင္ဘူးလား” ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက ခြင့္မလႊတ္နုိင္ဘူး၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးပါဟု ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ထုိအခါ ရဲမွဴးသန္းျမင္႔က စကားေျပာခြင့္ ျပဳရန္ ေတာင္းခံၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ “ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုဘက္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေျပာင္းဝမလွည္႔ခဲ႔ပါဘူး၊ အခုလည္းကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒဏ္ရာေတြ အျပင္းအထန္ ရရွိေနပါၿပီ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေက်နပ္ၾကေစလို ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္အသက္ကုိ ခ်မ္းသာ ေပးၾကပါ” ဟု ေတာင္းပန္စကား ေျပာဆိုခဲ႔ရာ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ဦးသန္းျမင့္ ေတာင္းပန္တာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေက်နပ္ၾကသလား”ဟု သုံးႀကိမ္ ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက “လုံးဝ မေက်နပ္ဘူး” ဟု ျပန္လည္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ အတုိင္အေဖာက္ ညီညီျဖင္႔ ေမးၿမန္းမႈျပီးဆုံးသြားသည္႔အခါတြင္ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အထဲက အမာခံေတြ ဦးသန္းျမင့္ကို လာၿပီးေခၚထုတ္ပါ” ဟု ေၾကညာလိုက္ရာ အၾကမ္းဖက္ သမားနွစ္ဦးက ရဲမွဴးကို လာေခၚထုတ္သြားၾကပါသည္။ သတ္ရန္ၿပင္ဆင္ထားသည္႔ စားပြဲအထိပင္ မေစာင့္ေတာ႔ဘဲ ဘုရားဝင္းအျပင္ ေရာက္သည္နွင္႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက ဓား၊ လွံမ်ားၿဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းထုိးခုတ္ကာ ရဲမွဴး၏ ေခါင္းကို ျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဤမွ်ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ ယုတ္မာလွစြာေသာ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကရသည့္အခါ လူအုပ္ႀကီးမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာစြာျဖင္႔ ျပန္သြားၾကပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္သမားလူတစ္စု က်န္ရွိေနခဲ႔ပါေသးသည္။ ထုိလူစုက ဒုရဲအုပ္ ခင္ေမာင္သန္းကို ထုတ္္ေပးရန္ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ အခ်ိန္ကား ညေန ၄ နာရီ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ရွိပါသည္။ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ခင္ေမာင္သန္းမွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ”ဟု အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင္႔ ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္စုက ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ျဖတ္ထားေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေျမွာက္ျပခဲ့ပါသည္။ ထုိကေလးငယ္မွာ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္႔ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ ခ်ယားပင္ေက်ာင္းကိစၥနွင္႔ ပတ္သက္၍ တစ္ဖက္နွင့္ တစ္ဖက္ ပဋိပကၡျဖစ္ၾကစဥ္က ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ခဲ့ရျပီး ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္ခတ္လူစုခြဲရာ၌ ကေလးငယ္၏ ေျခေထာက္ကို ထိမွန္ဒဏ္ရာရရွိခဲ႔ပါသည္။ ထုိစဥ္က တာဝန္က်ခဲ့သူမွာ ဒုရဲအုပ္ ခင္ေမာင္သန္း ျဖစ္သည္႔အတြက္ ခင္ေမာင္သန္းအား ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
From:[_ PPtm_]
(ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)
(ညြန္႔ေအာင္လတ္)
******
၁၉၈၈ ခုနွစ္၊ အေရးအခင္းကာလတြင္ ေျမစာပင္မ်ားသဖြယ္ ၾကားညပ္ခံရသူမ်ား၏ ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ား၊ မလိုလားအပ္ေသာ ေကာလာဟလ မမွန္သတင္းမ်ား၊ ေသြးဆာေနေသာ စရိုက္၊ ခက္ထန္ေသာ စိတ္၊ ၾကမ္းတမ္းေသာအမူအရာမ်ားႏွင့္ မင္းမဲ့စရိုက္ျဖင့္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ၂၀-၉-၉၀ ရက္ေန႔တြင္ လုပ္သားျပည္သူ ေန႔စဥ္ သတင္းစာတြင္ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳသူတစ္ဦးက ၄-၉-၈၈ ေန႔ စီမံကိန္း (၁) အေရး အခင္း ျဖစ္ရပ္အမွန္မ်ား ေဆာင္းပါးျဖင့္ ျပည္သူမ်ားအား အျဖစ္မွန္ကို ေရးသား တင္ျပခဲ့ပါသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္မွန္ကို ဖတ္႐ႈရေသာ ျပည္သူမ်ားအဖို႔ စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္၊ ရင္နင့္ဖြယ္ ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္မွန္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶတရားေတာ္အရ လူသားခ်င္းထားရိွၾကရမည့္ သနားၾကင္နာစိတ္မ်ား ကင္းမဲ့ကာ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ ၾကရပါသည္။ ယင္းျဖစ္ရပ္ထက္ ပိုမိုရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိပါ ေသးသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္တြင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္သာမက ရင္ကိုခြဲ အသည္းကိုယူ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္စားခဲ့ၾကသည္ကိုပင္ အားရတင္းတိမ္မႈ မရွိဘဲ စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာ အားမရေသးဘူးဟု ဆိုကာ တစ္ေက်ာ့ျပန္လာ၍ ေသးဆံုးသူ၏ ေပါင္သားကုိ လွီး၍ ယူေဆာင္ကာ မီးကင္စားၾကသည့္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိပါေသးသည္ ဆိုလ်ွင္ ျပည္သူမ်ား ယံုၾကည္မည္ဟု မထင္ပါ။
တန္႔ဆည္ (၁၃-၉-၈၈)
*********
သို႔ရာတြင္ ယင္းျဖစ္ရပ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ ျဖစ္ပြား ေပၚေပါက္ ခဲ့သည္ေဒသမွာ စစ္ကိုင္းတုိင္းအတြင္းရိွ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၌ ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ အေရးအခင္းကာလ ရွစ္ေလးလံုးေန႔တြင္လည္း ဆႏၵျပ ဆူပူမႈ မရွိခဲ့။ ေအးေဆးၿငိမ္သက္စြာ ရွိေနခဲ့ေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ အသည္းကို ေၾကာ္၊ လူသားကို မီးကင္စာခဲ့သည့္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္လွေသာ ျဖစ္ရပ္ ေပၚေပါက္ရန္အတြက္ အစပ်ိဳးခဲ့ေသာေန႔က ၁၀-၉-၈၈ ရက္ေန႔က စသည္ဟု ဆိုရပါမည္။
၁၀-၉-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ ဒီမိုကေရစီေတာင္းဆုိခဲၾကေသာ ျပည္သူမ်ားသည္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၌ လွည့္လည္ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါသည္။ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ဘက္ နွစ္မိုင္ခန္႔ အကြာ လမ္းဆံုရွိ ေရႊကေတာ္ဘုရားဝင္းအတြင္းတြင္ အေထြေထြသပိတ္စခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္သည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ သံဃာေတာ္မ်ား ပါဝင္သည့္ သံဃာသမဂၢမ်ားကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ကာ ဆႏၵျပ လွည့္လည္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိလူထုအား သပိတ္စခန္းေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကြင္းဆင္း စည္းရံုး ေဟာေျပာခဲ့ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေက်းရြာလူထုက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာဘာလဲ” ဟု ေမးျမန္းခဲ့ရာ၌ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက “ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နုိင္ၾကတယ္”ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ေပးခံၾကသည္။ ထိုသို႔အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ေပးခဲ့ရံုသာမက ပါတီ၊ ေကာင္စီမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အိမ္မ်ားကို ဖ်က္ၾကရန္ တီးတိုးလႈ႔ံေဆာ္ လက္ညႇိဳးထိုးျပခဲ့ၾကသည္။ ေက်းရြာလူထုက ထုိအိမ္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ ၾကသူမ်ားရွိၾက သကဲ့သို႔ ပရိေဘာဂပစၥည္းမ်ား ယူေဆာင္သြားၾကသူမ်ားလည္း ရိွၾကသည္။ ေက်းရြာမ်ားရွိ ရပ္ကြက္ ေကာင္စီဥကၠ႒ ေနအိမ္မ်ား၊ ရပ္ကြက္သမဝါယမ အသင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီး ၾကသည္။ အေရးယူသူ မရွိသည့္အခါ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အနက္အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ေပးခဲ့သည့္အတိုင္း “ဒီမိုကေရစီဆိုသည္မွာ လုပ္ခ်င္တာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္နုိင္တယ္ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလား”ဟု ဆိုကာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဖ်က္ဆီး ယူေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။
ထုိသို႔ ဖ်က္ဆီးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ရာ ၿမိဳ႕နယ္စည္ပင္သာယာေရးအဖြဲ႔၊ ၿမိဳ႕နယ္ဥပေဒရံုး၊ ၿမိဳ႕နယ္တရာရံုး၊ ျမန္မာ့စီပြားေရးဘဏ္တို႔အျပင္ ေက်းရြာသမဝါယမ အသင္း ၁၉ သင္း၊ တန္ဖိုးေငြက်ပ္ ၂ သိန္းေက်ာ္ဖိုး ဆံုး႐ႈံုးခဲ့ၾကပါသည္။ ၂၂-၈-၈၈ ရက္ေန႔တြင္ ဧရိယာ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရွိ ဝက္တိုး နုိင္ငံပိုင္စိုက္ကြင္းရွိ ခိုင္ခံ့ေသာ အေဆာက္အဦမ်ား၊ ဂိုေထာင္မ်ားကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည့္အျပင္ စိုက္ကြင္းရွိ သီးႏွံပင္မ်ား၊ ထြန္စက္ ခုနွစ္စီးႏွင့္ ထေရလာ ခုႏွစ္စီး ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည့္အတြက္ တန္ဖိုးေငြက်ပ္ ၂၈ သိန္းေက်ာ္ဖိုး ဆံုး႐ႈံးခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုသို႔ လူအုပ္ျဖင့္ အၾကမ္းဖက္ရာမွ မင္းမဲ့စရိုက္ဝင္လာၾကရာ၌ ၂၉-၈-၈၈ ရက္ေန႔ တြင္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕အတြင္းရွိ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ၌ ရြာသားအခ်ိဳ႕က ယခင္ရန္ၿငိဳးရွိခဲ့သည့္ ရြာသားျဖစ္သူ ဦးၿငိမ္းအား ဝိုင္းဝန္းရိုက္ႏွက္၍ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ ဖမ္းဆီးခဲ့ၾကသည္။ ဦးၿငိမ္း၏ ဇနီးေဒၚေဌးႏွင့္ သားျဖစ္သူ ေမာင္ကိုတုိ႔က အမ်ိဳးမ်ိဳး ငိုယိုေတာင္းပန္ အသနားခံ ေသာ္လည္း မရဘဲ ဦးၿငိမ္းအား သုႆာန္သို႔ ဒရြတ္တုိက္ ဆြဲယူသြားကာ ဓား၊ လွံမ်ားျဖင့္ ရက္စက္စြာ ခုတ္သတ္လုိက္ၾကသည္။ ဦးၿငိမ္းအား ဤကဲ့သို႔ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ လိုက္သည့္ အေၾကာင္းရင္းကို တင္ျပရမည္ဆိုပါလွ်င္ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ ခ်ယားပင္ ေက်ာင္းတုိက္ ဆရာေတာ္ ပံ်လြန္ေတာ္မူခဲ့ရာ ေက်ာင္းတုိင္ဆရာေတာ္အသစ္ တင္ေျမႇာက္နုိင္ေရးအတြက္ ေက်းရြာသားမ်ား သေဘာထား ကဲြခဲ့ၾကသည္။ ခိုက္ရန္ ျဖစ္ၾကမည္စိုး၍ ေက်ာင္းကို သက္ဆုိင္ရာက ခ်ိတ္ပိတ္ထားခဲ့သည္။
လအတန္ၾကာ ခ်ိတ္ပိတ္ၿပီး ေက်ာင္းကို ျပန္လည္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ရာက တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ တုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ သက္ဆိုင္ရာက ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ ကာ အေရးယူခဲ့သည္။ ထိုသို႔အေရးယူခဲ့သည့္အတြက္ အေရးယူခံရသူမ်ားက ဦးၿငိမ္း၏ သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ဆုိကာ ရန္ၿငိဳးထားခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းေတာ္က ရန္စကို ယခုကဲ့သို႔ အေရးအခင္းကာလ အတြင္း၌ လုပ္ခ်င္တာလုပ္နိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ အေရးမယူဘူး ဆိုသည့္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ယံုၾကည္၍ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ သပိတ္စခန္းမ်ားမွာလည္း ရက္ၾကာလာသည္ ႏွင့္အမ်ွ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ အယူအဆမ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ား ကြဲလြဲလာၾကသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးလာခဲ့ၾကသည္။
ထို႔သို႔ သေဘာထားကြဲလြဲခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ဒီမိုကေရစီေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား၊ တစ္ပါတီစနစ္ ျဖဳတ္ခ်ေရး ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းကြယ္ေပ်ာက္ကာ အၾကမ္းဖက္ရန္အတြက္ စစ္သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ၾကသည္။ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား သေဘာထားကဲြလြဲ ခဲ့ၾကသည့္ နည္းတူ ေအာက္ေျခတြင္လည္း သေဘာထားကြဲလြဲ လာခဲ့ၾကသည္။ ၿမိိဳ႕ေပၚရွိ လံုၿခံဳေရးကင္းမ်ားအနက္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕တြင္းႏွင့္ လမ္းဆံုလံုၿခံဳေရး ကင္းအဖြဲ႔တို႔ သိပ္မၾကည္ၾက။ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္၊ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းျမင့္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ၿမိဳ႕လူထုလံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းလွည့္ၿမဲပင္။
သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လက္နက္ ဘယ္ကရမလဲ၊ ဘယ္မွာရွိနုိင္သလဲ ဆိုေသာ ေမးခြန္းကို အေျဖရွာၾကရာ၌ အနီးအနားတြင္ ေသနတ္ရနုိင္ေသာ ေနရာသည္ ရဲစခန္းပင္ျဖစ္သည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ေတာင္းၾကည့္မည္။ မရပါလွ်င္ ရဲစခန္းကို တုိက္ခိုက္၍ လက္နက္ရယူမည္။ ရဲတပ္ဖြဲ႔တြင္ ေသနတ္မ်ား ရွိသည့္အတြက္ သပိတ္ အဖြဲ႔အား တစ္ေန႔ တန္ျပန္တုိက္ခိုက္ ၿဖိဳခြဲနုိင္သည္ဟုေသာ အေျဖကို ေတြ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၁၂-၉-၈၈ ရက္ သပိတ္အဖြဲ႔မွ ဘုန္းၾကီး ဦးေကာဝိဒ ေခါင္းေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္ ေလးငါးပါးနွင့္ ေက်ာင္းသား ေလးငါးေယာက္တို႔သည္ ယခင္ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ေကာင္စီဥကၠ႒ အသံုးျပဳေသာ မာဇဒါဂ်စ္ကားျဖင့္ ရဲစခန္းသို႔ ေရာက္ရိွလာကာ သိမ္းထားေသာ လိုင္စင္ျဖင့္ ကိုင္ေဆာင္သည့္ လက္နက္မ်ား ေပးအပ္ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ ပါသည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက “အရွင္ဘုရားတို႔ လက္နက္ ကိုင္ေဆာင္ တာဟာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားလွပါတယ္။ အေရးအေၾကာင္းရွိရင္ အရွင္ဘုရားတို႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တယ္ဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ လာေရာက္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးပါမယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရာ လက္နက္ေတာင္းဆိုေသာ အဖြဲ႔မွာ မေက်မနပ္ျဖင့္ ရဲစခန္းမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ထြက္ခြာသြားရာ၌ ၿမိဳ႕နယ္တရားရံုး အနီးသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရာ၌ လံုၿခံဳေရးကင္းေစာင့္သူမ်ားက ကားကို တားဆီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္ ေက်းရြာမွ လူမ်ား ထပ္မံေရာက္ရွိ၍ ဝိုင္းဝန္းၾကျပန္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျပႆနာျဖစ္မည္စိုးရိမ္၍ လိုက္လာေသာ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးႏွင့္ ရဲသားမ်ား လက္နက္မ်ား ကိုင္ေဆာင္၍ ေရာက္ရွိလာရာ ကားေပၚမွ ဘုန္းႀကီးနွစ္ပါးမွာ ေၾကာက္လန္႔၍ ထြက္ေျပးသြားၾကသည္။
က်န္ရွိေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက ညမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီျဖစ္၍ ဆက္လက္သြားရန္ မသင့္ေတာ့သျဖင့္ စခန္းတြင္ ညအိပ္ရန္ ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ရဲစခန္းသို႔ ေခၚသြာသည္။ ညအိပ္ရန္အတြက္ ေစာင္၊ ဖ်ာ၊ ေခါင္းအံုးမ်ား ငွားရန္းေပးခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထြက္ေျပးသြားေသာ သံဃာ ၂ ပါးက သပိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားရာ၌ “ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ရဲက ဖမ္းခ်ဳပ္ ထားလုိက္သည္”ဟု ေျပာျပရာ သပိတ္စခန္းမွ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ အင္အား ၂၀၀ ခန႔္ လူစုၿပီး လုိက္လာခဲ့ၾကသည္။ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕ရွိ လံုၿခံဳေရးကင္းမ်ားကလည္း “ဒီေကာင္ေတြ သိပ္ လူပါးဝတယ္” ဟု ဆိုကာ အင္အား ၂၀၀ ေက်ာ္ လူစုၿပီး သပိတ္စခန္းသို႔ လုိက္သြား ၾကရာ ယခင္ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ေကာင္စီရံုးေရွ႕၌ ရင္ဆုိင္ေတြ႔ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီခြဲေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
ရင္ဆုိင္ေတြ႔ၾကေသာ နွစ္ဖက္အုပ္စုသည္ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ ခြမ်ား၊ ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ တုိက္ခိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထိုတုိက္ခိုက္မႈသတင္းကို ၾကားသိရေသာ ၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးႏွင့္ ရဲသား ၁၅ ေယာက္ခန႔္တို႔ လုိက္လာကာ ေသနတ္ပစ္၍ လူစုခြဲခဲ့ရာ သပိတ္စခန္းမွ တစ္ဦး ေပါင္တြင္ ထိမွန္ခဲ့သည္။ လူစုလည္းကြဲသြားခဲ့ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ သပိတ္အဖြဲ႔က ရဲသားမ်ားသည္ တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕ဘက္မွ ပါဝင္၍ မိမိတို႔ကို တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္ဟု မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ေက်းရြာမ်ားသို႔ လွည့္လည္၍ “ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရဲေတြက သတ္ပစ္လုိက္ေၾကာင္း၊ ရဲစခန္းကို စီးနင္းရန္အတြက္ တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ ဓားတစ္ေခ်ာင္း၊ လွံတစ္ေခ်ာင္း ကိုင္ေဆာင္လုိက္ပါၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မလုိက္ပါေသာ အိမ္ကို မီး႐ႈိ႕” ပစ္ၿပီး သတ္ပစ္ မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္စည္းရုံးမႈကို အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားျဖင္႔ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ရဲစခန္းတြင္ ညသိပ္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးနွင္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက ၁၃-၉-၈၈ ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ နွစ္နာရီခန္႔တြင္ သပိတ္စခန္းသုိ႔ၿပန္ရန္ ေစလႊတ္ေပးခဲ႔ၾက ပါသည္။
၁၃-၉-၈၈ ရက္ေေန႔ကား တန္႔ဆည္ၿမိဳ႕နယ္၏ အလွအပမ်ားကို အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆိုးေစ ေသာေန႔၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္္မႈမ်ား သရဖူေဆာင္းေသာ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္ခဲ႔ရပါသည္။ ထုိေန႔ နံနက္ ၆ နာရီခန္႔တြင္ သပိတ္အဖြဲ႔က အေရးေပၚအစည္းအေဝး ၿပဳလုပ္ရာ၌ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းျမင္္႔သည္ ၿမိဳ႕လူထုဘက္မွ ဘက္လုိက္ ခဲ႔ေႀကာင္း၊ ထုိ႕ေႀကာင္႔ ရဲစခန္းအား စီးနင္းတုိက္ခုိက္ရန္နွင္႔ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူ႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ဒုရဲအုပ္ေက်ာ္ေဆြတုိ႔အား ရွင္းလင္းပစ္ရန္ ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ႀကသည္။ ထုိ႔ေနာက္နံနက္ ၇ နာရီခြဲခန္႔တြင္ ၿခိမ္းေျခာက္စည္းရုံးခဲ့ေသာ ရြာသားမ်ား တုတ္၊ ဓား၊ လွံကိုင္ေဆာင္၍ ခ်ီတက္လာေသာ အင္အားတစ္ေသာင္းေက်ာ္တုိ႔ၿဖင္႔ စခန္းအား ဝုိင္းခဲ့ၾကသည္။
ရဲစခန္းကို ဝုိင္းေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေခါင္းေဆာင္သူမွာ သပိတ္ စခန္းမွ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သူ အသက္ ၂၃ နွစ္ရွိ ခ်ိဳထြန္းဆိုသူျဖစ္သည္။ ခ်ိဳထြန္းက ရဲစခန္းကို ဝုိင္းထားၿပီးျဖစ္သၿဖင္႔ ရဲသားမ်ားအားလုံး လက္နက္ခ်ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ႔ပါသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ရဲသားမ်ားသည္ မိသားစုမ်ားကိုေခၚ၍ ကာဘုိးဆည္ရွိ တပ္မေတာ္စစ္ေႀကာင္းနွင္႔ သြားေရာက္ ပူးေပါင္းရန္ ဆုံးၿဖတ္ႀကသည္။ ထုိ႔သုိ႔ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ရသည္မွာလည္း သံဃာေတာ္ တစ္ခ်ိဳ႕နွင္႔ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ အခ်ိဳ႕က ဆႏၵျပသူမ်ားကို ျပန္လည္ပစ္ခတ္္ပါက ၿမိဳ႕လူထု နစ္နာမည္ ျဖစ္ေႀကာင္း၊ ယခုလာသူတုိ႔တြင္ အႀကမ္းဖက္သူမ်ား ပါသၿဖင္႔ ရဲကပစ္ခတ္ၿခင္း မၿပဳပါရန္ လာေရာက္ ေမတၱာရပ္ခံခဲ႔ၾကသည္႔အတြက္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးက ၿမိဳ႕လူထုကို ငဲ႔ညွာေသာ အားၿဖင္႔ ရဲစခန္းကိုစြန္႔ခြာရန္ ဆုံးၿဖတ္ခဲ႔ၿခင္းပင္ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ရဲမွဴးနွင္႔ ရဲသားမ်ား၊ မိသားစုမ်ား စခန္းကိုစြန္႔ခြာ၍ လယ္ကြင္းအတြင္း ေရာက္ရွိ သည္ ဆိုလ်ွင္ပင္ အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ရဲစခန္းကို မီးရွိဳ႕ၾကသည္႔နည္းတူ တခ်ိဳ႕ရဲတန္းလ်ားမ်ားကို မီးရွိဳ႕ဖ်က္ဆီးၾကသည္႔အၿပင္ ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားကိုပါ လုယက္ယူငင္ခဲ႔ၾက ပါသည္။
ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးနွင္႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ား ရဲစခန္း၏အေရွ႕ဘက္ တစ္ဖာလုံခန္႔ အကြာ လယ္ကြင္းထဲသုိ႔ ေရာက္ရွိၾကရာ၌ အၾကမ္းဖက္လူအုပ္က ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအား ထပ္မံဝုိင္းခဲ့ၾကသည္။ မိသားစုမ်ားကို အလယ္တြင္ထားကာ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားက ေသနတ္ ၿဖင္႔ပစ္ခတ္ လူစုခြဲရန္ ၿမိဳ႕နယ္ၿပည္သူ႔ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးထံ ပစ္မိန္႔ေတာင္းခံခဲ့ၾကပါသည္။ ထုိ အေၿခအေနနွင့္ ပတ္သက္၍ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား ဝုိင္းဝန္းဖမ္းဆီးရာ၌ ပါဝင္ခဲ႔သူ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ကိုတင္ေအာင္နွင္႔ ကိုေနဝင္းတုိ႔က “ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ရဲစခန္းနဲ႔ တန္းလ်ားေတြကို မီးရွိဳ႕တာေတြ႔ရေတာ့ အေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ၿပန္ပစ္မယ္လုိ႔ အခ်င္းခ်င္းေၿပာၾကတဲ႔အခါမွာ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးနဲ့ ရဲအုပ္ခင္ေမာင္သန္းတုိ႔က မပစ္ၾကဖုိ႔ ေၿပာခဲ့တဲ့အတြက္ လူငယ္ေတြနဲ႔ အၿငင္းပြား ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးက အမိန္႔မေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အထက္အရာရွိရဲ႕ အမိန္႔ကိုနာခံၾကတဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔ ေသနတ္နဲ႔ၿပန္မပစ္ခဲ့ၾကပါဘူူး၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ သပိတ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔ ခ်ိဳထြန္းဟာ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴးအနားကို ကပ္လာပါတယ္။ ခ်ိဳထြန္းက “ဦးသန္းၿမင္႔၊ စဥ္းစားပါအုံး၊ လက္နက္ခ်ပါ။ လူထုနဲ႕ေပါင္းရင္ ဘာမွမျဖစ္နုိင္ဘူး။ ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ပါလိမ္႔မယ္။ လက္နက္ခ်ရင္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ အားလုံးကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တာဝန္ယူပါတယ္”ဟု ထပ္ခါတလဲလဲ ေၿပာေနခဲ႔ပါတယ္။ “ဆရာလည္း ဘယ္လုိဆုံးၿဖတ္လိုက္သလဲေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဆရာ႔ေၿခာက္လုံးၿပဴးကို ခ်ိဳထြန္းလက္ထဲ ေပးလုိက္တာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္”ဟု လည္းေကာင္း၊ ဒုရဲအုပ္ ေအာင္ေက်ာ္မုိး က “ဆရာက ခ်ိဳထြန္းကို သူ႔ေၿခာက္လုံးၿပဴးေပးလုိက္ေတာ႔ ခ်ိဳထြန္းက လူအုပ္ဘက္ကို ေၿခာက္လုံးၿပဴး ေၿမွာက္ၿပလုိက္ပါတယ္။ ဓားေတြ၊ လွံေတြကိုင္ထားတဲ႔ အၾကမ္းဖက္ သမားေတြဟာ ေရွ႕ကိုတုိးလာၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြကို လွံနဲ႔ေတ့ထားၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေသနတ္ေတြကို ဆြဲယူၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လည္း ဆရာက ေသနတ္ေပးလိုက္ေတာ႔ ဘာလုပ္ရမယ္မသိဘူး၊ ဒါနဲ႔က်ည္ဆံကဒ္ေတြ ၿဖဳတ္ၿပီး ေသနတ္ကို ေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ႔ က်ည္ဆံေတြကိုေတာ႔ ေအာက္ကိုပစ္ခ်ၿပီး ရြႊံ႕ဗြက္ထဲေရာက္သြားေအာင္ ေၿခေထာက္နဲ႔ နင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဆရာ့အနားေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမား အခ်ိဳ႕ဟာ ဆရာ့ကို ဓားနဲ႔လွမ္းခုတ္လိုက္တဲ့အတြက္ ဆရာ႔ပါး တစ္ၿခမ္းမွာ အသားမရွိေတာ႔ဘဲ သြားေတြေတာင္ ေပၚလာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္းဆရာ့ကို ဓားနဲ႔ဝုိင္း ခုတ္ၾကပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကိုလည္း ေလာက္ေလးခြ၊ ခဲေတြနဲ႔ပစ္ေတာ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာရွိတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းဆီ အေရာက္ ေၿပးခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚ တက္ေျပးၾကသူေတြရွိသလို ေက်ာင္းေအာက္မွာ ပုန္းေန ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဆရာဦးသန္းျမင္႔လည္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ေနာက္ကလိုက္ လာတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဆရာ ဦးသန္းၿမင္႔ကို ဒုရဲအုပ္ ဦးခင္ေမာင္ျမင္႔လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းေပၚကို တြဲၿပီးေခၚလာခဲ႔တာ ကို ေတြ႔ရပါတယ္”ဟု ေျပာျပၾကပါသည္။
ထုိသုိ႔ အေၿခအေနမ်ား ရႈပ္ေထြးေနခ်ိန္ ဒုရဲအုပ္၊ စခန္းမွဴး ဦးခင္သိန္းမွာ ေက်ာင္း ေလွကားအေပၚသို႔ ေၿပးတက္လာစဥ္ အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕တုိ႔က ဓားလွံမ်ားၿဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းထုိးသတ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ထုိးခုတ္ထားေသာ ဓား၊ လွံဒဏ္ရာမ်ားၿဖင္႔ မေသမရွင္ ျဖစ္ကာ လဲက်ေတာ႔မည္႔ ဦးခင္သိန္းအား ခ်ိဳထြန္းက ေျခက္လုံးျပဴးျဖင္႔ နွွစ္ခ်က္ဆင္႔ ပစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚသို႔ တက္ေရာက္ပုန္းေအာင္းေနရာ၌ အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက ေက်ာင္းကိုဝုိင္းထားကာ ေလာက္ေလးခြမ်ား၊ ခဲမ်ား၊ ဂ်င္ကလိ စသည္ မ်ားျဖင္႔ ပစ္ေပါက္ေနၾကပါသည္။ ထုိအေတာအတြင္း ငွက္ေပ်ာၿခံအနီး၌ ပုန္းေအာင္းေနေသာ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္ကို အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ေတြ႔ရွိ သြားခဲ့ျပန္ပါသည္။ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္ကို အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕က ဆြဲေခၚ လာၿပီးေနာက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလွကားရင္း၌ ဓား၊ လွံ စသည္႔ လက္နက္မ်ားျဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းခုတ္သတ္လိုက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အသတ္ခံရသည္႔ ဒုရဲအုပ္၊ စခန္းမွဴး ဦးခင္သိန္းနွင္႔ ရဲတပ္သား ကိုဘုိေမာင္တုိ႕၏ ေခါင္းမ်ားကိုျဖတ္ကာ ေအာင္ၿပီေအာင္ၿပီဟု ေအာ္ဟစ္ၾကၿပီး သပိတ္စခန္းသုိ႔ ယူေဆာင္သြားခဲ႔ၾကပါသည္။
ရဲတပ္သားကိုဘုိေမာင္အား အၾကမ္းဖက္သမားအခ်ိဳ႕ ေတြ႔ရွိ ဆြဲထုတ္ ေခၚယူ သြားျခင္းနွင္႕ ပတ္သက္၍ ဇနီးျဖစ္သူ အသက္ ၅၄ နွစ္ရွိ ေဒၚက်င္ရီ ( ရဲတပ္သား မ်ားက ေဒၚရွမ္းဟုေခၚသူ) က “ကြ်န္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ထြက္ေၿပးခဲ့တာ ကေလးေတြနဲ႔ ကြဲသြားပါတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ႔ ကြ်န္မဝပ္ေနတုန္းမွာ ကြ်န္မ ေယာက်ၤား ကိုဘုိေမာင္က ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္မကရွင္မေျပးဘူးလား၊ ေျပးေလလို႔ ေျပာေတာ႔ ကိုဘုိေမာင္က ငါ႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိပါဘူး ကြာ၊ မပူပါနဲ႔၊ သူတုိ႔ ဘာမွလုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းသာ လြတ္ေအာင္ေျပးလို႔ ျပန္ေျပာ ပါတယ္။ ကြ်န္မက ရွင္ဝတ္ထားတဲ႔ စစ္စြပ္က်ယ္ကုိ ခြ်တ္လိုက္အုံးဆိုေတာ႔ ကိုဘုိေမာင္က စြပ္က်ယ္ခြ်တ္ေပးတဲ႔အျပင္ ေဆးလိပ္ေတြပါ ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္္မွာဘဲ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာၿပီး ဒီေကာင္လည္း ရဲပဲ ၊ ဖမ္း ဖမ္းဆိုၿပီး ေျခေထာက္ နဲ႔ကန္ၾက၊ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ၿပီး ရုိက္နွက္ ေခၚသြားၾကပါတယ္။ ကြ်န္မက မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊ အဘုိးႀကီးျဖစ္ေနၿပီ၊ သက္သက္ညွာညွာ လုပ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းပန္္တဲ႔အခါ ခင္ဗ်ားပါ ေသခ်င္သလားဆိုၿပီး ကြ်န္မကို တြန္းပစ္ခဲ့ ပါတယ္ရွင္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကြ်န္မေယာက်ၤားကို မေတြ႔ရေတာ႔ပါဘူး”ဟု မ်က္ရည္ စမ္းစမ္းျဖင္႔ ေျပာျပခဲ့ပါသည္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ပုန္းေအာင္းေနၾကေသာ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအနက္ တပ္ဖြဲ႔ဝင္ အခ်ိဳ႕ကို ယူနီေဖာင္းမ်ား ခြ်တ္ခိုင္းကာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား မသိေအာင္သပိတ္စခန္းသုိ႔ ေခၚထုတ္သြားၾကသည္။ ဒုတိယအသုတ္အျဖစ္ က်န္တပ္ဖြဲ႔ဝင္ မ်ားကို ေခၚထုတ္ရာ၌ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက သိရွိသြားကာ လွံ၊ ဓားမ်ားျဖင့္ ထုိးနွက္မည္ ျပဳလုပ္သျဖင္႔ ခ်ိဳထြန္းက ေသနတ္နွစ္ခ်က္ ပစ္ေဖာက္၍ ဟန္႔တားခဲ႔သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္မ်ားအား လက္တစ္ဖက္ကို အေပၚသုိ႔ ေၿမွာက္ထားေစၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ကို ဝါယာႀကိဳးမ်ားျဖင္႔ ပူးတြဲခ်ည္ေနွာင္၍ ေခၚေဆာင္သြားၾကရာ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္လုံး တစ္ေယာက္တစ္ခ်က္ ဝုိင္းဝန္းရုိက္နွက္ခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕နယ္ ရဲတပ္ဖြဲ႔မွဴး ဦးသန္းၿမင့္ကိုမူ ဒဏ္ရာမ်ားရွိသျဖင္႔ ထြန္စက္ကားျဖင့္ ေခၚေဆာင္ လာခဲ့ၾကသည္။ ေရႊကေတာ္ဘုရားဝင္းအတြင္း ဖြင့္လွစ္ ထားေသာ သပိတ္စခန္းသို႔ ေရာက္ရွိၾကရာ၌ သပိတ္စခန္းအျပင္မွ အၾကမ္းဖက္သမား မ်ားက ရဲမွဴးအားထုတ္ေပးရန္ ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။ ရဲမွဴးအား သတ္ျဖတ္ရန္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည္မွာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားေရွ႕တြင္ စားပြဲတစ္လုံးနွင္႔ ဓားတစ္ေခ်ာင္း ခ်ထားပါသည္။ အသတ္ခံရမည့္ သူသည္ စားပြဲေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္ အေနအထား လည္စင္း ေပးသည္႔အခါ ေခါင္းျဖတ္သတ္ရန္ စီစဥ္ ထားပါသည္။
အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက ရဲမွဴးအား ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုေနစဥ္ သပိတ္အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးျဖစ္သူ ေဇာ္ရဲနုိင္က အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင္႔ “ဦးသန္းျမင္႔ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ခြင့္မလႊတ္နုိင္ဘူးလား” ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက ခြင့္မလႊတ္နုိင္ဘူး၊ အခုခ်က္ခ်င္း ထုတ္ေပးပါဟု ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ထုိအခါ ရဲမွဴးသန္းျမင္႔က စကားေျပာခြင့္ ျပဳရန္ ေတာင္းခံၿပီး အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ “ကြ်န္ေတာ္ဟာ ျပည္သူလူထုဘက္ကို ဘယ္ေတာ႔မွ ေျပာင္းဝမလွည္႔ခဲ႔ပါဘူး၊ အခုလည္းကြ်န္ေတာ့္မွာ ဒဏ္ရာေတြ အျပင္းအထန္ ရရွိေနပါၿပီ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ေက်နပ္ၾကေစလို ပါတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္အသက္ကုိ ခ်မ္းသာ ေပးၾကပါ” ဟု ေတာင္းပန္စကား ေျပာဆိုခဲ႔ရာ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ဦးသန္းျမင့္ ေတာင္းပန္တာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေက်နပ္ၾကသလား”ဟု သုံးႀကိမ္ ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက “လုံးဝ မေက်နပ္ဘူး” ဟု ျပန္လည္ေအာ္ဟစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ အတုိင္အေဖာက္ ညီညီျဖင္႔ ေမးၿမန္းမႈျပီးဆုံးသြားသည္႔အခါတြင္ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ခင္ဗ်ားတုိ႔ အထဲက အမာခံေတြ ဦးသန္းျမင့္ကို လာၿပီးေခၚထုတ္ပါ” ဟု ေၾကညာလိုက္ရာ အၾကမ္းဖက္ သမားနွစ္ဦးက ရဲမွဴးကို လာေခၚထုတ္သြားၾကပါသည္။ သတ္ရန္ၿပင္ဆင္ထားသည္႔ စားပြဲအထိပင္ မေစာင့္ေတာ႔ဘဲ ဘုရားဝင္းအျပင္ ေရာက္သည္နွင္႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း အၾကမ္းဖက္ သမားမ်ားက ဓား၊ လွံမ်ားၿဖင္႔ ဝုိင္းဝန္းထုိးခုတ္ကာ ရဲမွဴး၏ ေခါင္းကို ျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ ဤမွ်ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ ယုတ္မာလွစြာေသာ ျမင္ကြင္းကုိ ေတြ႔ျမင္ၾကရသည့္အခါ လူအုပ္ႀကီးမွာ စိတ္မခ်မ္းမသာစြာျဖင္႔ ျပန္သြားၾကပါသည္။
သုိ႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္သမားလူတစ္စု က်န္ရွိေနခဲ႔ပါေသးသည္။ ထုိလူစုက ဒုရဲအုပ္ ခင္ေမာင္သန္းကို ထုတ္္ေပးရန္ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကျပန္ပါသည္။ အခ်ိန္ကား ညေန ၄ နာရီ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ရွိပါသည္။ ေဇာ္ရဲနုိင္က “ခင္ေမာင္သန္းမွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ”ဟု အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင္႔ ေမးျမန္းရာ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္စုက ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ျဖတ္ထားေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေျမွာက္ျပခဲ့ပါသည္။ ထုိကေလးငယ္မွာ အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္႔ ေဒါင့္ႀကီးေက်းရြာ ခ်ယားပင္ေက်ာင္းကိစၥနွင္႔ ပတ္သက္၍ တစ္ဖက္နွင့္ တစ္ဖက္ ပဋိပကၡျဖစ္ၾကစဥ္က ပုဒ္မ ၁၄၄ ထုတ္ျပန္ခဲ့ရျပီး ေသနတ္ျဖင္႔ ပစ္ခတ္လူစုခြဲရာ၌ ကေလးငယ္၏ ေျခေထာက္ကို ထိမွန္ဒဏ္ရာရရွိခဲ႔ပါသည္။ ထုိစဥ္က တာဝန္က်ခဲ့သူမွာ ဒုရဲအုပ္ ခင္ေမာင္သန္း ျဖစ္သည္႔အတြက္ ခင္ေမာင္သန္းအား ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(ဆက္ပါဦးမည္)
From:[_ PPtm_]
(ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)
