ရြင့္ဂ်ာႏွင့္ဘိုင္လာအုပ္စုမ်ားသည္ပံုမွန္အားျဖင့္အသိညာဏ္မဲ့ၾကေသလူအုပ္စုျဖစ္ေသာ္လည္းသူ တို႕မွာအုပ္ခ်ဳပ္ေသာ (ေဆာ့ဒါ) အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္မ်ားရွိၾကျပီး တခါတေလ တဖြဲ႕ႏွင့္တဖြဲ႕ျပင္းျပင္း ထံထံတိုက္ခိုက္ၾကေပသည္။ ဒါဏ္ရာရသူမ်ားကိုလည္းေဆးရုံေဆးခန္းမ်ားကို မပို႕ျခင္းေၾကာင့္ အသက္ဆံုးရႈံးမႈမ်ားရိွေပသည္၊ အဆိုးဆံုးကေတာ့သူတို႕ကို ဘဂၤလီလူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းအ၀ိုင္းက သူတို႕ႏွင့္ မတူမတန္သူမ်ားအျဖစ္လူရာမသြင္းဘဲ ပစ္ပါယ္ထားျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
https://www.youtube.com/watch?v=ZsyFwElw54k https://www.youtube.com/watch?v=YEaKrysN3Ik&feature=related
ေျမြေတြကိုအစိမ္းစားတဲ့ ဘိုင္လာၾကီး (ေဆာ့ဒါ)
https://www.youtube.com/watch?NR=1&v=-4RmkdAoQB0&feature=endscreen
သို႕ေသာ္လည္း ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္တက္လာေသာ အ၀ါမီလစ္ အစိုးရ၏ဦးေဆာင္မႈ႕ျဖင့္ ေၾကာက္ခ မန္းလိလိျဖစ္ပြါးေနေသာ ျမိဳ႕ေတာ္၏ဒုစရိတ္မ်ားကိုႏွိမ္နင္းရန္ႏွင့္ ျမိဳ႕ၾကီးမ်ားတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဘို႕စတိတ္မ်ားကိုအင္အားသံုးျပီးဖ်က္ဆီးခဲ့ေပသည္။ သို႕ေသာ္လည္းသူတို႕ကိုေနရာထိုင္ခင္း မေပးျခင္း၏အက်ိဳးဆက္မ်ားေၾကာင့္ျမိဳျပင္(ဘို႕စတိတ-ဂ်ီပစီ္) ရြက္ဖ်န္အိမ္မ်ားျဖစ္လာရံုသာမက သူတပါးပိုင္ေျမမ်ားအား ၀င္ေရာက္ျပီးက်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္မႈမ်ားေပၚေပါက္ခဲ့ေပသည္။
ယင္းအက်ိဳးဆက္မ်ားကိုဆက္ျပီးခံရတာကေတာ့ ၂၀၀၁ မွာအနိုင္ရတဲ့
ဘီအန္ပီအစိုးရျဖစ္လာခဲ့ရ ေတာ့ နကိုယ္ကမွကိုယ့္၀မ္းစာ
ကိုယ္ရွာမစားႏႈိင္တဲ့အထဲ ဒီ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးကိုထမ္းဖို႕ဆိုတာ ဘီအန္ပီ
အစိုးရအတြက္ေတာ့စိန္ေခၚမႈတခုျဖစ္လာသည္။ ၄င္းျပႆနာကို နည္ေးကာင္းလမ္းေကာင္ ႏွင့္ေျဖရွင္းမဲ့အစား အင္းအားသံုးႏွင္ထုပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ဖမ္းဆီးျခင္းမ်ာျပဳလုပ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာနယ္စပ္ရွိ တပ္ကနက္ဖ္ဒုကၡသယ္စခန္းမ်ားသို႕ သူတို႕အလိုမပါဘဲ ပို႕ေဆာင္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ တခ်ိဳ့ ဘို႕စတိတ္မ်ားမွာ နယ္မ်ားသို႕အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ထြင္ေျပးသြားၾကျပီး အခ်ိဳ႕မွာလည္း ျမန္မာ နိုင္ငံမွထြင္ေျပလာသူမ်ား၏ေခါင္စဥ္ေအာက္တြင္ တက္ကနပ္ဖ္ ျမိဳယၡဳေတြျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ေနရာသို႕ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္းခံခဲ့ရေပသည္။
တဆက္တယ္မွာအစိုးရအေနႏွင့္ ျမင္မာျပည္မွထြက္ေျပး လာေသာရြင္ဂ်ာမ်ား(ရိုဟင္ဂ်ာ=အိုမဲ့အိမ္မဲ့) မ်ားဟုတံဆိတ္ကပ္ကာ UNHCH သို႕ထိုးအပ္ လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူတို႕အားလံုး၏စား၀တ္ေနေရးကို UNHCR မွတာ၀န္ယူလွ်က္ရွိေနေပသည္။ ၄င္းအျပင္ထိုအိုမဲ့ အိမ္မ့ဲမ်ားႏွင့္လူ (၁၀၀၀၀)လွ်င္ျမန္မာစကားနည္းနည္းတတ္သူ (၁၀၀) ခန္႕ကို ေရာေႏွာထားျပီး နိုင္ငံတကာအဖြဲ႕အစည္မ်ားမွ လာေရာက္ေတြဆံုလွ်င္
လုပ္ဇာတ္ ခင္းျပီးသူတို႕ႏွင့္သာ ေတြဆံုးျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေပးေလ့ရွိေပသည္။ Bangladesh
အစိုးရအေနႏွင့္ သူတို႕လူမ်ိဳးမ်ားကိုပင္ လိုအပ္လာလွ်င္သူတို႕အတြက္
အက်ိဳးမရွိဘူးဟုသတ္မွတ္ထားလွ်င္ တံဆိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတတ္ျပီးနိုင္ငံတကာသို႕ထိုးအပ္ေသာအေလ့အထသည္ဒီေန႕ျဖစ္ေပၚလာျခင္းကာမဟုတ္ဘဲ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ျဖစ္ပြါး
ခဲ့ေသာလြတ္လပ္ေရးစစ္ပြဲကိုပင္ ထိုနည္းမ်ားကို သံုျပီးျပဳ လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ Dhaka ျမိဳ႕ေတာ္တြင္တည္ရွိေသာ (ဂ်နီဗာ) ဒုကၡသယ္စခန္း ႏွင့္နိုင္ငံ တ၀ွမ္းရွိ ၁၁၆ ခုေသာ ဘီဟရီးဒုကၡသယ္စခန္းမ်ားကသက္ေသခံေနေပသည္။ အမွန္က Dhaka ျမိဳ႕ေတာ္မွ ၈၆၀၀၀၀ ေသာလမ္းေဘးေန ဘဂၤလီ(ရြင့္ဂ်ာ) မ်ားေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ဆံုးျခင္းမ်ားမွာ ဒီစခန္းမ်ားႏွင့္ပါတ္သက္ေနသလားဟုေမးလွ်င္သိပ္ျပီးပါတ္သက္ေနေၾကာင္းခိုင္မာေသာသက္ေသျပခ်က္မ်ားရွိေနပါသည္။
Dhaka ျမိဳတြင္ ထပ္တိုးလာ ေသာ ဘီဟရီး ဒုကၡသယ္စခန္းေပါင္း ၄၀ ခန္႕မ်ားေနျမီး တပ္ကနပ္ဖ္ျမိဳ႕ နားက Unregistered Burmese Refugees Camps မ်ားမ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ မိုးက်ေရြကိုယ္ေတာ္မ်ားမွာ ျမန္မာနိုင္ငံမွမဟုတ္ဘဲ ဘဂၤလီစစ္စ္ ျမန္မာစကား ကိုတလံုးတပါတမွ်မတတ္ေသာသူမ်ားသာျဖစ္ေပသည္။ ထို႕သို႕ေသာမိမိနိုင္ငံသားမ်ားကို တာ၀န္ယူမႈမရွိဘဲ တဖက္နိုင္ငံမ်ားသို႕ မသမာေသာနည္းမ်ားသံုးကာပို႕ေဆာင္ျခင္း အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ နယ္ေက်ာ္သြားေသာ ဘဂၤလီ လူမ်ိဳးမ်ားကို ျပန္လည္ျပီးေႏြးေထြးစြာ လက္ခံရန္ပ်က္ကြက္ျခင္းတို႕ေၾကာင့္ အစိုးရကိုေ၀ဖန္ေသာ ျပည္သူမ်ားလည္းတစတစတိုးပြါး လွ်က္ရွိေပသည္။
ဘီဟရီးမ်ားႏွင့္သူတို၏ဘ၀တစိတ္တပိုင္း Voice of camps ( ဘီဟရီးဒုကၡသယ္မ်ား၏ ဘ၀ထဲကအသံမ်ား)
၁၉၇၁ အေရွ႕ပါကစၥတန္ႏွင့္
အေနာက္ပကစၥတန္တို႕စစ္ပြဲအတြင္း ဘဂၤလီ ၃ သန္းေက်ာ္ အသတ္ခံခဲ့ရျပီ ၃.ရ သန္းေသာဘဂၤလီမိန္႕မမ်ားမွာ ပကစၥတန္မ်ား၏လူမဆန္စြာမုဒိန္း
က်င့္ျခင္းကိုခံခဲ့ၾကရေပသည၊္ ၄င္းအထဲတြင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္
ခါလီဒါဇီယာသည္လည္း တဦးအပါ အ၀င္ျဖစ္ေပသည္။
၁၉၇၁ ခုႏွစ္စစ္အျပီးတြင္ အိႏၵိယ အစိုးရက
ကတ္ခ်မီးယားတြင္ရွိေသာ ဘီဟရီ ၁၇၀၀၀၀
ကိုဘဂၤလားေဒါခ်္႕နိုင္ငံတြင္ေနရာခ်ေပးခဲ့ေပသည္၊
သို႕ေသာ္လည္းဘဂၤလားေဒါခ်္႕အစိုးရအေနႏွင့္ သူတို႕မုန္းတီးေသာဘီဟရီမ်ားကို
နိုင္ငံသားမေပးရံုမက လုပ္ပိုင္ခြင့္မ်ားအားလံုးကိုလည္းပိတ္ပင္ ထားေပသည္။
ယၡဳအခ်ိန္တြင္ဘဂၤလားေဒါခ်္႕တနိုင္ငံလံုး၌ ဘီဟရီဒုကၡသယ္စခန္းေပါင္း ၁၁၆
ခုရွိျပီးလူဦးေရ တသန္းနီးပါးရွိေပသည္။ တဖက္တြင္လည္းလမ္းေဘးတြင္ ေနထိုင္ၾက ေသာ(ဂ်ီပစီ) ၆၈၀၀၀၀ ခန္႕ Dhaka
ျမိဳ႕ တခုတည္း တြင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျမိဳ႕၏သရုပ္သ႑ာန္မ်ားပ်က္ေနျပီး
သာမန္ျပည္သူမ်ား၏ဘ၀လံု ျခံဳမႈမ်ားကို ပ်က္ျပားေစေသာေၾကာင့္ ၄င္းဂ်ီပစီ(ရြင့္ဂ်ာ) မ်ားအားဖမ္းဆီမႈမ်ားအၾကိမ္ၾကိမ္ျပဳလုပ္ခဲ့ေပသည္၊
ထို႕ေၾကာင့္ဒီေန Dhaka ျမိဳ႕တြင္အရင္ကလို ( Street People) မ်ားမရွိေတာ့ေပ။
ထိုအိုမဲ့အိမ္မဲမ်ား၏အေရးကိုအလြယ္တကူေျဖရွင္းႏႈိင္ရန္ အတြက္သူတို႕ကို ဘီဟရီမ်ား
ျမန္မာရဖ်ဴဂ်ီမ်ားအျဖစ္းဖန္တီးကာ သက္ဆိုင္ရာစခန္းမ်ားသို႕ အတင္းအဓမၼပို႕ေဆာင္ေပးခဲ့ေပသည္။
၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာဘဲ ကြ်န္ေတာ္တခ်ိန္ကက်င္လည္ခဲ့တဲ့ Dhaka ျမိဳ႕ေတာ္ကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္ အရင္လိုဘီဟရီေတြ လည္းနည္းမသြားဘူး
လမ္းေဘးမွာေတာင္းစားေနတဲ့(ရြင့္ဂ်ာ)
ေတြကေတာ့ မရွိသေလာက္ကိုနည္းသြားတယ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့အမ်ိဳးမ်ိဳးစဥ္းစားမိတယ္
အဲဒါႏွင့္ဘဲ နာဆိန္း ကိုေမးမိတယ္ ေဟ့ေကာင္နာဆိန္း(ရြင့္ဂ်ာ) ေတြဘယ္ေရာက္သြားလည္း ရွာဟိန္းဘ ႏွင့္တျခား ေနရာေတြျဖစ္တဲ့ ဘာရီဒါးရာ
အေမရိကန္သံရံုးေရွ႕ကေနရာေတြမွာလည္း ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး ဆိုျပီးေမးၾကည့္ေတာ့
မင္းတို႕ဗမာျပည္ကို Export လုပ္ဖို႕စီစဥ္ေနတယ္တဲ့ ေျပာရင္း ဆိုးရင္းႏွင့္ ေထြရာေလးပါးေျပာရင္း သူကကိုယ့္ကိုစတယ္လို႕ဘဲထင္ခဲ့မိတာ။ တကယ္ေတာ့ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာဘဲ သူေျပာတာမွန္တယ္ဆိုတာကို စိတ္မေကာင္းစြာဘဲလက္ခံခဲ့ရတယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဘဂၤလားေဒါခ်္႕နိုင္ငံကိုျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ေပါ့ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အေပ်ာ္ခရီး
ဆိန္းမာတင္(အုန္းကြ်န္) မွာအျပန္
တပ္ကနပ္ဖ္ျမိဳ႕ေနရာမ်ားမ်ားတြင္ အေပၚမွာေဖၚျပထား တဲ့
တဲငယ္ေလးေတြကိုမ်က္စိတဆံုးဘဲေတြ႕ရတယ္ ကိုယ္စိတ္ကိုေတာင္ကိုယ္မယံုသလိုပါဘဲ
ေအာ္ဒါ ေၾကာင့္ Dhaka ႏွင့္ Chittagong
ျမိဳ႕ၾကီးေတြမွ ဒီတဲေလးေတြေပ်ာက္ေနတာကိုး ဟုႏႈပ္ကရည္ရြတ္ မိတယ္ မဆံုခင္မွာဘဲ ခ်ာလာ( ေယာက္ဖ) ယံုျပီးလားဆိုတဲ့
နာဆိန္းရဲ့အသံကဟိန္းထြက္လာတယ္ မင္းကိုငါေျပာသားဘဲ ဒီလမ္းေဘးက အိုမဲ့အိမ္မဲ့ေတြကို
မင္တို႕ဆီကို ေဈးေကာင္းေကာင္းႏွင့္တင္ ပို႕ဖို႕လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ
ကဲမင္းမေသမခ်င္းမွတ္ထားကြာ ငါတို႕ဘဂၤလီေတြက သမိုင္းမွာမရွိခဲ့တ့ဲ
တိုင္းျပည္ကိုတည္ေဆာက္ထားျပီးျပီ မင္းတို႕ဆီကိုပစၥည္းေတြကိုသာတင္ပို႕တာမဟုတ္ဘူး
လူေတြ ကိုလည္းတင္ပို႕မွာကြာဆိုျပီး ရယ္ရင္းေမာရင္ႏွင့္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒါထက္မကဘူးငါတို႕ရဲ့ သမၼတဇီယာဆိုရင္ မင္းတို႕တိုင္ျပည္ကို
မြတ္ဆလင္ျပည္လုပ္ပစ္မယ္ဆိုျပီးေျပာခဲ့တာ မယံုရင္ မင္းေစာင့္ၾကည္လိုက္ပါ
ဆိန္မတင္လိုဘဲ မင္းတို႕နယ္ေျမေတြကို တစတစ၀ါးမ်ိဳမွာဘဲတဲ့ ေက်ာတခု
လံုးစိန္႕ခ်မ္းခ်မ္းျဖစ္သြာတယ္။
သူေျပာတာဘဲသိပ္မွန္ေနသလားေတာမသိ ၁၄-၀၃-၂၀၁၂
ေန႕မွာမိုင္ေပါင္းမ်ားစြာရွည္လွ်ားေသာ ဒို႕တိုင္းျပည္ရဲ့နယ္နိမိတ္ကို
၀မ္းနည္းစြာႏွင့္ႏွင့္ဖဲ့ေပးလိုက္ရတယ္။ သိပ္ေတာ္တဲ့
ဘဂၤလီေတြဘဲ ဆိုျပီးေတာ့ စိတ္ထဲကသိပ္ျပီးခ်ီက်ဴးမိတယ္ အမွန္မွာသူတို႕ေတာ္လို႕မဟုတ္ဘူး
ျမန္မာအစိုးရ အသံုးမက်လို႕နိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ့ျမန္မာသံရံုးေတြကလည္း ေလာ္ဘီလုပ္ဖို႕ေနေနသာသာ
အိပ္ျပီးရင္စားႏွင့္အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဘာဆန္းလို႕လည္း။
သို႕ေသာ္လည္းလူဦးေရအဆမတန္ေပါက္ကြဲေနျပီးဒီေလာက္ေကာက္က်စ္တဲ့လူမ်ိဳးေတြႏွင့္နီနီကပ္
ကပ္ေနရာတာျမန္မာနိုင္ငံအတြက္ စိုးရိန္ပူပန္မိတာေတာ့အမွန္ပါဘဲ ဒါေပေမဲ့အမွန္တရားကိုမ်က္
ကြယ္ျပဳထားၾကတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုေသာမီဒီယာမ်ား၏ေ၀ဖန္မႈမ်ားကိုေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္
လား ကုလားေတြ၀ိုင္အံုျပီးကိုက္မွာစိုးလို႕လားေတာ့မသိ
ဒီအေၾကာင္းေတြကို မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။
သိလွ်က္ႏွင့္မသိေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းသည္လည္းအျပစ္တခုျဖစ္တာေၾကာင့္ ၈-၀၆-၂၀၁၂ ေန႕ ေမာငး္ေတာျမိဳနယ္အတြင္းရခိုင္လူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္
ဗမာလူမ်ိဳးမ်ားကို ဘဂၤလီေတြကရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့
ျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္မိတယ္။
အမွန္ဆိုလွ်င္ကြ်န္ေတာ္တို႕ျမန္မာနိုင္ငံသားေတြမသိတာအမ်ားၾကီးပါဘဲ
၁၉၇၁ ပါကစၥတန္စစ္ပြဲအ
ျပီးက်န္ခဲ့တဲဘီဟရီေတြဟာ Bangladesh ဆိုတဲနိုင္ငံမွာေမြျပီး
အဲဒီနိုင္ငံမွာဘဲၾကီးတဲ့လူေတြပါ
ဒါေပမဲ့သူတို႕ကိုဘာေၾကာင့္နိုင္ငံသားအျဖစ္မေပးတာလည္း။
သူတို႕လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြကိုဘာေၾကာင့္ ပိတ္ပင္ထားတာလည္း
ဒါကိုလူ႕အခြင့္အေရးအဖြဲေတြေရာ အိုအိုင္စီကေရာမသိေရာေလသလား
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ာစြာေမးစရာရွိေနေပသည္။ ၁၉၇၁ မွစျပီးေရတြက္လွ်င္Bangladesh နိုင္ငံလြတ္ လပ္ေရးရသည္မွာ ၄၁ ႏွစ္ပင္ၾကာေညာင္းခဲ့ေပျပီ
သို႕ေသာ္လည္းဒီဘီဟရီေတြကေတာ့ ဒုကၡသယ္စခန္းကမထြက္ႏႈိင္ေသးသလို
စီပြါးေရဆိုလို႕လည္းအိမ္တြင္စီးပြါးေရး တနိုင္တပိုင္ မဟုတ္ဘဲ အလွ်ား ၁၀ ေပ အနံ ၈
ေပအခန္းက်ဥ္းေလးမွာသာလုပ္ရသလို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ခန္႕
အႏွိမ္ခံေနရေသာသူမ်ားသာျဖစ္ေပသည္။
သိုကေသာ္လည္းျမန္မာနိုင္ငံတြင္တရားမ၀င္ေနထိုင္လွ်က္ရွိၾကေသာ
ဘဂၤလီမ်ားမွာဒီလိုမဟုတ္ဘဲ စီးပြါးေရးလုပ္ပိုင္ခြင့္၊ လယ္ေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္မက
ျမန္မာနိုင္ငံအမ်ိဳးသာလႊတ္ေတာ္တြင္ လႊတ္ေတာ္အ မတ္မ်ားအျဖစ္
တက္ေရာက္စကားေျပာေနၾကေပျပီ သို႕ေသာ္လည္း ရေလလိုေလအိုတေဆမ်ားအ ေနျဖင့္
ဤမွ်ႏွင့္ေက်နပ္အားရမႈမရွိဘဲ
ရခိုင္ျပည္နယ္၏တစိတ္တပိုင္းအားဖဲ့ယူရန္နည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ၾကိဳး စားလွ်က္ရွိေနေပသည္။
တဖက္တြင္လည္း (အိုအိုင္စီ) အဖြဲ႕ၾကီးကနည္းလမ္းေပါင္းစံုသံုးျပီး ဘဂၤလီ လူမ်ိဳးမ်ားအား
တိုင္းရင္သားလူမ်ိဳးတခုျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေပးေနသည္ကိုေတြ႕ရေပ
သည္။
မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူမ်ားသည္
ျမန္မာျပည္သူမ်ားႏွင့္ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရ သာျဖစ္ေပသည္။ ဘဂၤလားေဒါခ်္႕အစိုးရအေနႏွင့္ ဘီဟရီမ်ားကိုႏွစ္ေပါင္း
၄၁ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ဒုကၡသယ္စခန္းမ်ားတြင္ထားရွိျခင္း။ ျမန္မာျပည္သားဟုတံဆိတ္ခတ္ကာ
မိမိတို႕၏ဘဂၤလီလူမ်ိဳး မ်ားကိုႏွစ္ေပါင္ ၂၀ ေက်ာ္တိုင္ေအာင္
ဒုကၡသယ္စခန္းမ်ားတြင္ထည့္ုျပီးထားႏႈိင္ျခင္းကိုၾကည့္ ျခင္းျဖင့္
သူတို႕သည္တိုင္းျပည္၏အက်ိဳးအတြက္လိုအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလိုလုတ္တတ္ျခင္းကိုျပသ
ေနေပသည္။ဘယ္သူေသေသငေတဆမာရင္ျပီးေရာ့ဆိုတဲသေဘာကိုေဆာင္ေနေပသည္၊ ဒါဆိုရင္ ၈
သိန္းခန့္ေသာ ဂ်ီပစီ(ရြင့္ဂ်ာ) ေတြကိုျမန္မာအစိုးရအေနႏွင့္ ဒုကၡသယ္စခန္းေတြမွာထားရင္ေကာ
မျဖစ္ႏႈိင္ဘူးလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းတခုကိုေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။
အမွန္ကျဖစ္ႏိႈင္ပါတယ္
သူတို႕ဟာသာမန္လူေတြေလာက္ အသိညာဏ္မရွိတဲ့လူ ေတြျဖစ္ၾက တဲ့အတြက္
တဖက္ႏိုင္ငံကလႊင့္ပစ္လိုက္ေသာ လူအမႈိက္ေတြသာျဖစ္ျပီ သူတို႕ကိုလူ႕အဖြဲ႕အစည္း
တြင္၀င္ဆန္႕ေအာင္ေလ့က်င့္မည္ဆိုပါက အခ်ိန္လည္းကုန္ လူလည္းပန္း ခရီးလည္းမေပါက္သည့္
အျပင္ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ျမန္မာအစိုးရအေနႏွင့္မလႊဲမေသြရင္ဆိုင္ရမည္သာ
ျဖစ္ျပီး အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ နာမည္ဆိုးမ်ားကိုသာရၾကမည္ျဖစ္ေပသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနႏွင့္လည္း
ရခိုင္ျပည္သူမ်ား၏ အသက္အိုအိမ္စည္းစိမ္ ႏွင့္၄င္းတို႕၏
လြတ္လပ္စြာသြားလာေနထိုင္ခြင့္မ်ားႏွင့္ ဘ၀အာမခံခ်က္မ်ားကိုေရွ႕ရႈျပီးတဖက္နိုင္ငံ
မွာ၀င္ေရာက္လာေသာ တရားမ၀င္ဘဂၤလီမ်ားကို ဘဂၤလီမ်ားကဘီဟရီမ်ားကို ထားသကဲ့သို႕လံုျခံဳ
သည့္ေနရတြင္ သတ္မွတ္ထားသည့္ဒုကၡသယ္စခန္းမ်ားတြင္သာထားသင့္ပါသည္။
ဘဂၤလားေဒါခ်္အစိုးရႏွင့္
နိုင္ငံတကာမွာ ဖိအားေပးလာပါက ကြ်န္ေတာ္တိုျမန္မာနိုင္ငံသည္ ဆင္ရဲ ေသာနိုင္ငံျဖစ္ေသာေၾကာင့္တေၾကာင့္
ဘာသာမတူတာေၾကာင့္တေၾကာင္း ၄င္းတို႕၏ဘ၀အနာ ဂတ္အတြက္ အိုအိုင္စီ
မြတ္ဆလင္နိုင္ငံမ်ားတြင္သာ ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေပးၾကပါရန္ျပန္ၾကား သင့္ပါသည္။
နိုင္ငံတကာတြင္မရွိေသာစံခ်ိန္ စံညႊန္းမ်ားျဖစ္သည့္
နိုင္ငံသားမဟုတ္သူမ်ားအား ပါလီမန္အမတ္အ ျဖစ္အေရြးခံပိုင္ခြင့္ ၊
အိမ္ရာေျမပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ၊ မဲေပးပိုင္ခြင့္မ်ားကိုရုပ္သိမ္းသင့္ေပသည္။ အကယ္၍ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရအေနႏွင့္ဒါေတြကို
ျပန္လည္ျပီးမေဆာင္ရြက္ႏႈိင္ဘူးဆိုရင္ မိသားစုတြင္ နိုင္ငံျခား သားႏွင့္လက္ထပ္ထားသူ
နိုင္ငံျခာသားအျဖစ္ခံယူထားသူမ်ားရွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ျမန္မာနိုင္ငံ၏
အမၼတျဖစ္ပိုင္ခြင့္မရွိေစရဟူ ေသာဥပေဒကို ခြ်င္းခ်က္မရွိပယ္ဖ်က္သင့္ေပသည္။
ဥပမာအာျဖင့္အရွင္းဆံုေျပာရလွ်င္
အေမရိကန္နိုင္ငံ Green Card ကိုင္ေဆာင္ထားသူမ်ား၊
ဥေရာပနိုင္ငံမ်ားတြင္ အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရသူမ်ားသည္
၄င္းနိုင္ငံမ်ားတြင္ မည္သည့္အခါမွ်မဲေပး ပိုင္ခြင့္မရွိေပ
သို႕ေသာလည္း္ျမန္မာအစိုးရအေနႏွင့္ ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းေနထိုင္ေသာ ဧနိုင္ငံသားမ်ားကို
ဘာေၾကာင့္မဲေပးပိုင္ခြင္ေပးထားပါသနည္း ဒါေတြေကာျမန္မာနိုင္ငံဥပေဒႏွင့္ေရာ
နိုင္ငံတကာဥပေဒႏွင့္ပါကိုက္ညီပါသလားဆိုတာကို အစိုးရကျပန္လည္စီစစ္သင့္ေပသည္။
ဤေဆာင္းပါးေၾကာင့္ျမန္မာအစိုးရအေနႏွင့္ေရာ
နိုင္ငံတကာလူ႕အခြင့္ထူးခံေဒၚလာစားမ်ားက
စာေရးသူအာ ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ားျပဳေကာင္းျပဳၾကေပလိမ့္မည္ ဤသို႕ေမးလာပါက အေမရိကန္
သမၼတအိုဘားမားကို ခင္ဗ်ားတိုနိုင္ငံတြင္ Green Card ကိုင္ေဆာင္ထားေသာနိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္
အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ရထားေသာ နိုင္ငံျခာသားမ်ားကို
ဘာေၾကာင့္မဲေပးခြင့္မရၾကတာလည္းဆိုျပီး တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ျပီးေမးၾကပါရန္
ရိုေသေလးစားစြာတိုက္တြန္းအပ္ပါတယ္။
Life of Biharis Refugees in Bangladesh
If one visits to Jhautala school camp in
Chittagong, he will be surprised hearing that all inhabitants of the area are
speaking a non-Bangla language (Urdu). When he enters the two-storied camp, the
stranger come face to face with the see the untold sufferings of Urdu speaking
Bihari community which has never changed since their arrival in this country.
Monni-Monna is a couple, which lives with a six-member
family in a tiny hut in the
camp, just like the other 119 families. Approximately 120 families are living
in approximate 16,500 square ft of two-storied building. In a civilised
society, it is quite impossible to think about accommodating the huge number
families in a small building. But, they are living there embracing this acute
poverty.
Monni, 32, said his grand father, like other Muslim
families came to then East Pakistan
(Bangladesh) from Bihar state of India seeking refuge during the
partition of British-India in 1947. Although two generations had passed their
lives here, they could not get citizenships of the country.
Bihar is a state in eastern part of India. The term Bihari
denotes to people from the state of Bihar. The partition of India in 1947 was
partition of The British India into India and Pakistan on the basis of
religious demographics. The partition has created a violent atmosphere and
there had been the mass immigration of the people from India to East and West
Pakistan (current Bangladesh and Pakistan). During the partition of British
India, around one million Urdu speaking Muslims from the present-day Indian
provinces of Bihar, Uttar Pradesh, Madhya Pradesh and Rajasthan moved to the
East Pakistan, which later became Bangladesh.
About the present status of the Bihari community,
Monna, 38, said, “many of the Bihari communities of Bangladesh which have
supported the West Pakistan and opposed the struggle of East Pakistan in the
Bangladesh’s liberation war of 1971, the Biharis are treated as stateless and
have to face discrimination in getting jobs and other public facilitates till
today.
Describing the untold sufferings of his family, Monna
said, he has to face great difficulties when looking for and trying to get
jobs. In his strife for jobs he was left with no other choice but to make
packages made from abandoned paper and sell it in the kitchen market at a lower
cost.
“After making packages for an entire day, I can only earn
Tk 150. Is it enough to lead a six-member family?” he questioned.
To support her family, Monni like other housewives
makes handmade gloves and earns Tk 10 per day. “As the gloves are made in home, its
quality is poor and people do not show willing to buy such poor quality of
gloves. Only fishermen use the gloves for catching fish,” she added.
One can think that is it possible that a housewife can
earn only Tk 10 by making gloves a day. But reality is that as they have no
livelihood options. They are compelled to do the job to contribute their
families, said Towhidul Islam, a community organiser of the UNDP Urban
Partnership for Poverty Reduction (UPPR) Programme.
The Monni-Monna family is living in the camp at a risk
of building-collapse as the camp building was made in 1852 and has long been
abandoned. Despite the damage of roof of the building, all shelters of the camp
are flooded when it rains, putting them in acute misery. They never sleep on a
rainy day. Their children also are being deprived of education.
Approximately 160,000 stateless Biharis
live in 116 makeshift settlements in Bangladesh. Unemployment, the lack of
amenities that went with citizenship, the non-ownership of land and limited
access to education are all considerable problems. A few Biharis managed to
achieve secondary or degree certificates by concealing their identity. For the
others, a lack of livelihood options left no alternative but to obtain menial
jobs such as masonry, rickshaw pulling, sweeping, barbering and begging.
On 5 September
2007, the government decided to provide citizenship rights to a disfranchised
ethnic group Biharis, following a concerted campaign by the Refugee and
Migratory Movements Research Unit (RMMRU) under the DFID-funded Development
Research Centre on Migration, Globalisation and Poverty (Migration DRC). But, a
large number of Biharis living in the country still remains stateless as they
do not have national identities.
The sun rises every day to brighten the planet, but
the stateless Biharis remain in the dark. Monni-Monna like many others do not
find any hope. They do not for how long they will continue to be deprived of
the dignity of citizens.
Homeless in Dhaka: violence, sexual harassment, and
drug-abuse.
Homeless
indigents sleep on single pieces of newsprint at the
Kamalapur Railway Station in Dhaka, Bangladesh, on September 11, 2012.
ဒီလူေတြကိုဖမ္းျပီေတာ့ အိစုိးရကနည္းမ်ိဳးစံုျဖင့္ေဖ်ာင္းဖ်တယ္ ခင္ဗ်ားတို႕အတြက္စားစရာလည္းပူစရာမလို ဘူး ႏွစ္ခြဲ တႏွစ္ဆိုသလိုခင္ဗ်ားတို႕ကိုသတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွေနရမယ္
Bangladesh has experienced one of the highest urban
population growth rates (around 7% per year) over the past three decades.
Dhaka, the capital city, attracts approximately 320,000 migrants from rural
areas every year. The city is unable to provide shelter, food, education,
healthcare, and employment for its rapidly-expanding population. An estimated
3.4 million people live in the overcrowded slums of Dhaka, and many more live
in public spaces lacking the most basic shelter. While a small but growing body
of research describes the lives of people who live in urban informal
settlements or slums, very little research describes the population with no
housing at all. Anecdotally, the homeless population in Dhaka is known to face
extortion, erratic unemployment, exposure to violence, and sexual harassment
and to engage in high-risk behaviours. However, this has not been
systematically documented. This cross-sectional, descriptive study was
conducted to better understand the challenges in the lives of the homeless
population in 11 areas of Dhaka during a 13-month period from June 2007 to June
2008. A modified cluster-sampling method was used for selecting 32 clusters of
14 female and male respondents, for a sample of 896. In addition to
sociodemographic details, this paper focuses specifically on violence,
drug-abuse, and sexual harassment. The findings showed that physical assaults
among the homeless, particularly among women, were a regular phenomenon.
Eighty-three percent of female respondents (n=372) were assaulted by their
husbands, station masters, and male police officers. They were subjected to
lewd gestures, unwelcome advances, and rape. Male respondents reported being
physically assaulted while trying to collect food, fighting over space, or
while stealing, by police officers, miscreants, or other homeless people.
Sixty-nine percent of the male respondents (n=309) used locally-available
drugs, such as marijuana and heroin, and two-thirds of injecting drug-users
shared needles. The study determined that the homeless are not highly mobile
but tend to congregate in clusters night after night. Income-generating
activities, targeted education, gender-friendly community police programmes,
shelters and crises centres, and greater community involvement are suggested as
policy and programmatic interventions to raise the quality of life of this
population. In addition, there is a need to reduce high rates of urban
migration, a priority for Bangladesh.
We found there have four kinds of Export categories
(1) urban
homeless from Bangladesh export to Myanmay under the name of (Wrongya or
Rohingya) Refugees from Burma.
(2) urban
population famers and daily labors export to India under the name of Bengali
from Burma.
(3) urban
poor population export to Thailand and Malaysia under the name of Boot Refugees
from Burma.
(4) urban
Educated Bangladeshi export to European countries , canada , Japan and united
State under the name of Rohingya Ethnic from Burma.
That reflection of Immigrants problem is not only side
affected to all Burmese people but also good Bengali people.
The earnest of being homeless
Photo: STAR
The homeless people work the opposite shifts as the
stars in the sky. They are visible by day and invisible by night. During the
day they scramble for living with the rest of us. They beg, they hustle, they
peddle, they scrounge and they grunge. Then the sundown sets them apart. We
return home and they return to nature.
Where do they go? Not to well-lit, warm and decorated
homes, of course. They don't have proper accomodations, no bedroom, no bed, no
kitchen and no washroom. They have no holding number, postal code, telephone
number, TIN or email address. They live in suspended animation, non-entities
between statistical figures and human existence. At night they sleep under the
open sky on sidewalks, park benches, railway stations, launch terminals, bus
depots, steps of shops and houses and mid-islands on the roads.
The homeless people are an aborted phenomenon. They
come two-thirds of the way to make their ends meet and then exhaust themselves
like a credit card after the user has fully utilised its limit. They earn
enough to barely fulfill two of the three subsistence needs: food and clothing,
but stumble on the third, which is to have a shelter, a roof over their heads.
This is where the rational adjusts to the animal. They retain the streaks of
wildlife in them, condemned to roam in the wilderness of their absurd
destinies.
The Dhaka city requires 60,000 new homes every year.
This is the figure one can find scouring different websites. Another statistics
says that 320,000 migrants enter the nation's capital every year and
three-quarters of them find shelters in slums or don't find a shelter at all.
This city is like a botched up invitation. It attracts more people than it can
attend to.
Daniel Akst, an American novelist and essayist, writes
in his book We Have Met the Enemy: Self-Control in an Age of Excess that the
problems of freedom and affluence is the problem of "managing desire in a
landscape rich with temptation." He compares the American life to "a
giant all-you-can-eat buffet" offering "calories, credit, sex,
intoxicants" and other invitations to excess.
In fact, the homeless people are an extreme
contradiction to that excessive excess. In the midst of construction boom,
splendour of material progress, inordinate luxury and sinful wastes, these
people are like an intrusion to a party, a disruption to the encomiums of
temptation. They are like the crumbs fallen off life's table, at best leftovers
after the more fortunate amongst us have gone through the feast.
A study shows that 47% of the homeless in Dhaka lives
on footpaths, 23% in stations and terminals and 12% in front of major shopping centres.
Others end up in parks, abandoned buildings, and construction sites. Many of
them live in cardboard or plastic tents, which reflect their desire to have a
home more than the home they desire to have. But the largest section of the
homeless population sleeps without having anything but the sky above them.
It is not that having homeless people in a country is
end of the world. The National Law Center on Homelessness and Poverty in the
United States estimates that between 2.3 and 3.5 million people experience homelessness
in the most affluent and powerful country of the world.
People become homeless for a number of reasons, which
include loss of employment, divorce, long-term illness, domestic violence,
substance abuse, institutional discharge and many others. Ultimately, it boils
down to the age-old precept: some will have it, some will not.
While some of the above factors apply to Bangladesh,
we also have our own peculiar reasons. Monga Mukto Bangladesh Pracharabhijan
Daptar stated in a press conference in 2008 that 13% people become homeless
every year during the Monga period. In north Bengal they said 37% people lose
their work ability, 84% live in dilapidated homes and 88% are burdened with
loans from moneylenders.
These facts give us a sneak preview of behind-the-scenes.
The homeless people who clutter the cities are the piling debris of lives being
shattered in the countryside. The man, who crouches on the pavement and shivers
in the cold like a trembling silhouette or the homeless woman whose body is treated
like an open house by lecherous men on cold concrete, comes at the end of a
long trail of devastations wrought by hardship and misfortune.
The homeless are the stains of lives dislodged from
their roots. They withstand blistering heat in summer and freezing cold in
winter because they enjoy the certainty of freedom. It comes from their
knowledge that they have nothing left to lose.
The homeless avoid the stars in the sky, because their
own stars have let them down. We work with those stars because we are tied to
the ground.
|
Camp
Location and Population
|
||||||
|
By
Dr.Ngwe Ngwe Soe
(ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)
_____________________________________________________________
0 ေယာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို ့၏ ေဆြးေႏြးမူ ေဝဖန္မူ အား လိူက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါသည္။
သင္တို႔၏ ေဝဖန္ အၾကံေပးမွူတို႔အား ေဖာ္ျပခြင့္ရရန္ ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္းပါ ။