ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြကိုဖတ္ၿပီး မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေ၀ဖန္ေပးေလ့ရႇိတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏႇစ္ေယာက္ ကုိယ့္မႇာရႇိပါတယ္။ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းႏႇစ္ေယာက္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိရင္ ငယ္စဥ္တုန္းက တစ္ရပ္ကြက္တည္း အတူေနခဲ့ရၿပီး အိႏိၵယ႐ုပ္ရႇင္ဇာတ္ကားေတြကုိ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့ သူေဌးႀကီး ဇနီးေမာင္ႏႇံတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကုိလည္း သြားသတိရမိေလ့ ရႇိတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ႏႇစ္ဦးဟာ အိႏိၵယ႐ုပ္ရႇင္ ဒရမ္မာ(drama) ဇာတ္ကားေတြ ႐ုံတင္တုိင္း မလြတ္တမ္း သြားၾကည့္ေလ့ရႇိၾကတာပါ။
အဲဒါ ႐ုပ္ရႇင္သြားၾကည့္တိုင္းလည္း သူတုိ႔အိမ္က ဒ႐ိုင္ဘာ အီစြတ္နဲ႔ ထမင္းခ်က္ လက္ခ်မီးတုိ႔လင္မယားကိုပါ ေခၚသြားေလ့ ရႇိၾကပါတယ္။ သူတို႔ႏႇစ္ေယာက္က အိႏိၵယစကား ေကာင္းေကာင္း နားလည္သူေတြဆိုေတာ့ ႐ုပ္ရႇင္႐ုံထဲမႇာ သူေဌးႀကီး ဇနီးေမာင္ႏႇံတုိ႔ရဲ့ ေဘးတစ္ဘက္ တစ္ခ်က္မႇာထိုင္ၿပီး ဘာသာျပန္ေပးရတာေပါ့။ လက္ခ်မီးက စကားႂကြယ္သူဆိုေတာ့ သူေဌးကေတာ္ႀကီးကုိ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့အခါမႇာ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ၿပီး ဘာသာျပန္ေပးေလ့ရႇိတာမုိ႔ သူေဌးကေတာ္ႀကီးမႇာလည္း ျမန္မာကားၾကည့္ရတာနဲ႔ ဘာမႇမျခား ခံစားရၿပီး ႐ုပ္ရႇင္ၾကည့္ရင္း တရႊဲရႊဲ ငိုရပါတယ္။ အီစြတ္က သိပ္ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔ မေျပာတတ္ေပမယ့္ ႐ုပ္ရႇင္ၾကည့္ၿပီး သဘာ၀က်က် ေ၀ဖန္တတ္သူမုိ႔ သူ႔ကုိလည္း သူေဌးႀကီးက လက္မလႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။
အဲ ... ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ႏႇစ္ေယာက္ကလည္း အီစြတ္နဲ႔ လက္ခ်္မီး လိုပါပဲ။ တစ္ေယာက္က ႐ုိး႐ုိး ေ၀ဖန္တတ္ေပမယ့္ သူေျပာတာေတြက သဘာ၀က်ေနေလ့ရႇိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေသးစိတ္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးေပးေလ့ရႇိၿပီး သူ႔ အၾကံေပးခ်က္ေတြကလည္း ကုိယ့္အတြက္ အျမဲအေထာက္အကူ ျဖစ္ေနေလ့ရႇိတာမုိ႔ သူတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ကုိလည္း ကုိယ္က လက္မလႊတ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒါ အဲဒီသူငယ္ခ်င္း ႏႇစ္ေယာက္နဲ႔ဆုံေတာ့ သူတုိ႔ကုိ အီစြတ္နဲ႔ လက္ခ်မီးတုိ႔အေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး မင္းတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ဟာလည္း ငါ့အတြက္ အီစြတ္နဲ႔ လက္ခ်မီးလုိျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီကေန႔ကစၿပီး မင္းတုိ႔ကုိ အီစြတ္နဲ႔ လက္ခ်မီးလုိ႔ပဲေခၚေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာၿပီး ေနာက္ေျပာင္ေခၚလာခဲ့ရာက ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကုိယ္လည္း ႏႈတ္က်ဳိးသြားပါေတာ့တယ္။
ဟုိတေလာတုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္က မင္းေနာက္တစ္ခါ ဘာေရးမလဲလုိ႔ ေမးၾကတယ္။ ကိုယ္လည္း ေရးခ်င္ေနတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ 'က်ားေပၚကလူ' ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေရးေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းနဲ႔ ေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာကုိလည္း ရႇင္းျပလုိက္ပါတယ္။ အီစြတ္ကေတာ့ မင့္တင္ျပခ်က္က အင္မတန္မႇ ႐ုိးတဲ့ အၾကံျပဳခ်က္ပဲကြ၊ ဒါေပမယ့္ simple advice ေတြဟာလည္း တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္အလုပ္ျဖစ္တတ္လုိ႔ ေရးသာေရးပါလုိ႔ သူေျပာပါတယ္။ လက္ခ်္မီးကေတာ့ အေလးအနက္စဥ္းစားၿပီး ဒါကိုေရးလိုက္ရင္ စာဖတ္သူတခ်ဳိ႕က မင္းေရးတာကုိ သေဘာက်ခ်င္မႇ က်ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အေတြးအေခၚအယူအဆဆိုတာကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထပ္တူထပ္မွ်ေတာ့ ဘယ္တူႏိုင္လိမ့္မလဲ၊ ေစတနာအရင္းခံၿပီး ေရးတာပဲကြာ ေရးသာေရးပါလုိ႔ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆနဲ႔ ေျပာပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူခ်ိန္ဆေျပာသလုိ ကုိယ္လည္း ခ်ိန္ဆတာေတြ လြန္ကဲၿပီး ဒီ ‘က်ားေပၚကလူ' အေၾကာင္းကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ဟုိတစ္ေန႔ကေတာ့ ကိုယ္လည္း အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေၾကာင့္ ဘန္ေကာက္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမႇ ဘန္ေကာက္ကေန 'ခ်င္းမိုင္' (Chiang Mai) ကို ရထားနဲ႔လည္း သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီခရီးကို ရထားနဲ႔ သြားခ်င္ေနခဲ့တာလည္း ၾကျမင့္ခဲ့လႇပါၿပီ။ ခုမႇပဲ သြားျဖစ္ေတာ့တာပါ။ ျမန္မာျပည္မႇာ ဖြားျမင္ၿပီး ထိုင္းမႇာ အျမဲေနေနတဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူသြားျဖစ္ၾကတာပါ။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္တို႔ ႏႇစ္ဦးဟာ ဘန္ေကာက္ဘူတာႀကီးထဲကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ ခ်င္းမိုင္ရထားက ရႇစ္နာရီခြဲထြက္မယ္လုိ႔ ေၾကျငာ ထားေပမယ့္ တကယ္ရထားထြက္ေတာ့ ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ရႇိေနပါၿပီ။
ကိုယ္တို႔လည္း ရထားတြဲေပၚတက္ၿပီး ေနရာယူလိုက္ၾကတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္ကေလးမႇာ ကုိယ္တကၠသုိလ္ေက်ာင္းၿပီးကာစတုန္းက ရန္ကုန္-မႏၲေလး ေန႔အျမန္ဆိုတဲ့ ရထားစီးခဲ့ရတာကို သြားသတိရမိတယ္။ အဲဒီေန႔ အျမန္ရထားဟာ မႏၲေလးကေန မနက္ ၆ နာရီတိတိ ထြက္ပါတယ္။ ႐ုိး႐ုိးတန္း ၂၀ိ/ေက်ာ္ေက်ာ္ အထက္တန္း ၆၀ိ/ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပးရတာကုိ ခုထိ မႇတ္မိေနပါေသးတယ္။ သာစည္နဲ႔ ပ်ဥ္းမနား ဘူတာေတြမႇာ ၅ မိနစ္စီ ရပ္ၿပီး မႇတ္မႇတ္ရရ 'ကုန္းႀကီး' လုိ႔ေခၚတဲ့ ဘူတာေလးကို ၁၂ နာရီတိတိမႇာ ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီမႇာ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ေန႔အျမန္ကို ခဏေစာင့္ၿပီး ဆက္ထြက္လုိက္တဲ့အခါ ေတာင္ငူဘူတာမႇာ တစ္ခါရပ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ညေန ၆ နာရီ တိတိ ေရာက္တာပါပဲ။ မယံုမရႇိနဲ႔၊ ဘယ္ေတာ့မႇ ၂ မိနစ္ထက္ ပုိေနာက္က်ေလ့မရႇိခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အထက္တန္းတြဲက ထုိင္ခုံတန္း တစ္တန္းမႇာ ဆိုဖာထုိင္ခံု သံုးခံုပဲထားလို႔ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္တယ္။ အဲဒီဆိုဖာ ထုိင္ခံုေတြကေကာင္းလည္း ေကာင္းတယ္၊ ေနာက္လႇည့္ခ်င္ လႇည့္ ေရႇ႕လႇည့္ခ်င္ လႇည့္၊ ႀကိဳက္သလုိလႇည့္ၿပီး ထုိင္လို႔လည္းရတယ္။ အဲကြန္းေတာ့မပါဘူး။ ပန္ကာပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀မအိုက္ဘူး။ စားခ်င္တာရႇိရင္ စားေသာက္တြဲ (Restaurant Car) ကိုသြားၿပီး ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ထမင္းေၾကာ္ လက္ဖက္ရည္ ေကာ္ဖီ အေအး ၾကိဳက္တာမႇာၿပီး ဇိမ္နဲ႔ ထုိင္စားလုိက္႐ုံပါပဲ။
ေျမႀကီးေပၚ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ဘ၀ အနာဂတ္ လုံၿခဳံေရးအတြက္ ဘာအာမခံခ်က္မႇမရႇိဘဲ က်ားစာ ျဖစ္သြားေတာ့မယ့္ အတူတူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေျမႀကီးေပၚ မဆင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္က်ားတစ္ေကာင္ရဲ့ ေက်ာေပၚ ေျပာင္းတက္ႏုိင္ဖုိ႔ကုိသာ အသားကုန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ပါပဲ . . .
ေျပာရရင္ေတာ့ ဒါေတြကိုေတြးမိၿပီး သတိရရင္း ဘန္ေကာက္ ခ်င္းမိုင္ရထားကို စီးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ရန္ကုန္ မႏၲေလးေန႔ အျမန္ထက္ အမ်ားႀကီး သာမယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့မိတာလည္း အမႇန္ပါပဲ။ အခု ဒီရထားကေတာ့ ထုိင္းေငြ ၆၁၁ ဘတ္ ျမန္မာေငြနဲ႔ဆို က်ပ္ ၁၈၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ေပးရပါတယ္။ ထုိင္ခုံတန္း တစ္တန္းကို ထုိင္ခံုေလးခံုရႇိလုိ႔ ေတာ္ေတာ္က်ပ္ပါတယ္။ ပန္ကာပါေပမယ့္ ပန္ကာ မသံုးပါဘူး။ အဲကြန္း ဖြင့္ထားပါတယ္။ လူစီးတြဲ ၃ တြဲ ပဲ ပါပါတယ္။ စားေသာက္တြဲ မပါပါဘူး၊ စားေပ်ာ္႐ုံသာရႇိၿပီး ေဖာ့ပါဆယ္ဘူးေလးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ဟင္းထမင္းတုိ႔နဲ႔ မနက္တစ္ႀကိမ္ ညတစ္ႀကိမ္ ႏႇစ္ႀကိမ္ေကြၽးပါတယ္။ ကိုယ့္ထိုင္ခံုေအာက္တည့္တည့္ တြဲေအာက္ကလည္း တစ္ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းနဲ႔ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမည္ေနလုိ႔ ဘီးေတြျပဳတ္ထြက္ၿပီး ခုပဲ ရထားလမ္းေခ်ာ္ေတာ့မလားလုိ႔ တစ္လမ္းလုံး ေတြးပူရင္း ဒီအတုိင္းပဲ ခရီးဆုံးတဲ့အထိ ဆက္လုိက္လာခဲ့ရတာပါ။
တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမႇာ တစ္ဘူတာနဲ႔ တစ္ဘူတာ ၅ ကီလုိေလာက္ပဲ ေ၀းတာေတာင္ ရထားက ဘူတာစဥ္လည္း ရပ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့မိုးမႇာ ေရႀကီးတုန္းက လမ္းမႇာရႇိတဲ့ တံတားေတြ အားလံုးလိုလိုလည္း က်ဳိးခဲ့ၾကဟန္ တူပါတယ္။ တံတားေတြေပၚ ျဖတ္တုိင္းမႇာလည္း ျဖည္းျဖည္းေလးပဲ ခုတ္ရလို႔ ရထားက ဘန္ေကာက္ကေန ၃၆၃ မုိင္ေ၀းတဲ့ ခ်င္းမိုင္ကို ည ၁၁ နာရီခြဲမႇ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ရထားစီးရင္းနဲ႔ ကုိယ့္အေတြးေတြဟာ ပ်ံ႕လြင္ခ်င္တုိင္း ပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့ၾကတာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိေရာက္တုိင္း အဲဒီႏိုင္ငံရဲ့ အေျခခံအေဆာက္အအုံေတြကုိ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး အားငယ္သြားေလ့ရႇိတာညအမႇန္ပါပဲ။ ဒီတစ္ခါ ဘန္ေကာက္ကေန ခ်င္းမုိင္ကုိ ရထားစီးၿပီး ခရီးသြားမိတဲ့အခါမႇာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏႇစ္ ၄၀ တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ႏုိင္ငံက ရန္ကုန္-မႏၲေလး ေန႔အျမန္ဟာ အခုဘန္ေကာက္-ခ်င္းမုိင္ ရထားထက္ဘာလုိ႔ ပုိအခ်ိန္မႇန္ခဲ့ရတာလဲ၊ ဘာလုိ႔စီးရတာ ပုိစိတ္ခ်မ္းသာခဲ့ရ တာလဲလုိ႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္ခြန္အားေတြ ရင္ထဲမႇာ အလုိလုိတက္လာသလုိလည္း ခံစားလုိက္ရပါတယ္။
ဒီလုိ ဟုိေတြဒီေတြးၿပီး လုိက္လာရင္းနဲ႔ ရထားဟာ ေျမျပန္႔ကေန ေတာင္ေပၚေရာက္လာၿပီး မုိးလည္း ခ်ဳပ္လာပါၿပီ။ ခ်င္းမုိင္ေရာက္ကာနီးေတာ့ ခရီးသည္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္နည္းသြားတယ္။ အဲဒီမႇာ တြဲေစာင့္က ရထားတြဲထဲက လူမရႇိေတာ့တဲ့ ႏႇစ္ေယာက္တြဲ ထုိင္ခုံေတြကုိ ေနာက္ျပန္လႇည့္တယ္။ သေဘာကေတာ့ မုိးလင္းတာနဲ႔ ဒီရထား ဘန္ေကာက္ျပန္ထြက္တဲ့အခါ တက္လာမယ့္ ခရီးသည္ေတြ ထုိင္လုိက္တာနဲ႔ အဆင္သင့္ ေရႇ႕လႇည့္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေအာင္ ႀကိဳလုပ္ထားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲလုိ လုပ္လုိ႔ရမႇန္း သိတာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လည္း ဟုိလႇည့္ဒီလႇည့္ လုပ္ၾကရင္းက ကုိယ္တုိ႔ရဲ့ ဦးႀကီးအေဒၚ အရြယ္ေလာက္ရႇိတဲ့ ထုိင္းခရီးသြား ႏႇစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္ႏႇာခ်င္းဆုိင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
သူတုိ႔ႏႇစ္ဦးဟာ အဂၤလိပ္လုိ ေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္သူေတြ ျဖစ္ၾကလုိ႔ မၾကာခင္မႇာပဲ ကုိယ္တုိ႔ေလးေယာက္လည္း စကားလက္ဆုံ က်သြားၾကပါေတာ့တယ္။ ကုိယ့္မိတ္ေဆြက ဦးေလးႀကီးကုိ ဘယ္ကျပန္လာၾကတာလဲ ဘာညာေမးရင္းက ဦးေလးႀကီးဟာ ခ်င္းမုိင္ တကၠသုိလ္မႇာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အၿငိမ္းစား ပါေမာကၡႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေနၿပီး ဦးေလးႀကီးနဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူတုိ႔ႏႇစ္ဦးဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္း 'ဟတ္ထယုိင္' (Hat Yai) တကၠသုိလ္မႇာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနတဲ့ သားျဖစ္သူဆီက ျပန္လာၾကတာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း သိလုိက္ရပါတယ္။
ထုိင္းႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္းက 'ယာလာ' (Yala) တုိ႔ 'နာရာသီ၀ပ္' (Narathiwat)တုိ႔ 'ပတ္ထနီ' (Pattani)တုိ႔ဆုိတဲ့ ျပည္နယ္ေတြဟာ မၾကာခဏ ဗုံးေပါက္ေနတဲ့ ေနရာေတြပါ။ ေသာင္းက်န္းသူေတြဟာ ေရာ္ဘာျခံထဲမႇာ ေရာ္ဘာျခစ္ေနတဲ့ လူနဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းထဲမႇာ စာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာ ဆရာမေတြကုိပါ မက်န္ ပစ္သတ္ေလ့ရႇိၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဆုိရင္ ဆြမ္းခံရင္း လမ္ေဘးမႇာ ေထာင္ထားတဲ့ ဗုံးကြဲလုိ႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ ရတာေတြလည္း ရႇိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သိပ္မၾကာခင္ အတိတ္ကာလက ဟတ္ထယုိင္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မႇာ ဗုံးကြဲၿပီး လူ ၄ ေယာက္ေသ ၂၀ ေက်ာ္ ဒဏ္ရာရသြားၿပီးတဲ့ ေနာက္လမႇာပဲ သူတုိ႔သားဟာ ဟတ္ထယုိင္ တကၠသုိလ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မႇာ ေတြ႔ေနရတဲ့ ပါေမာကၡႀကီးတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏႇံႏႇစ္ဦးရဲ့ ေၾကကြဲေနတဲ့ သြင္ျပင္ကုိ ယေန႔ထက္တုိင္ မေမ့ႏုိင္ေသးပါဘူး။ သားအတြက္လည္း စိတ္ပူတုိင္း ျပည္အတြက္လည္း အေတာ္စိတ္ပူေနၾကပုံပါပဲ။
ဒါဟာ သဘာ၀ပါပဲ။ မက်န္းမာေနတဲ့ အခ်ိန္မႇာမႇ က်န္းမာျခင္းရဲ့ တန္ဖိုးကို သိလာၾကသလုိ၊ လူေတြဟာ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္မႇ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရဲ့ တန္ဖုိးကို နားလည္ေဘာေပါက္ၿပီး တမ္းတမိတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္ဖို႔ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ဆိုတာ လူညီမႇျဖစ္တာပါ။ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ လူမညီေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကပ္ဆုိက္ေနတာနဲ႔ ဘာမႇမျခားပါဘူး။
ထုိင္းႏုိင္ငံ တုိးတက္ေနတယ္ဆုိေပမယ့္ ေတာင္ပုိင္းမႇာ တဒုန္းဒုန္းတဒုိင္းဒုိင္းနဲ႔ ပစ္ခတ္တုိက္ခုိက္ေနၾကရလုိ႔ လူညီလႇၿပီလုိ႔ မဆုိႏုိင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းရဲ့ လကၡဏာပါပဲ။ လူမညီရင္ ငယ္စဥ္တုန္းက တြက္ခဲ့ရတဲ့ ပက္က်ိေခ်ာတိုင္တက္တဲ့ ပုစၧာမ်ိဳးလို ျဖစ္ေနမႇာပါပဲ။ ေန႔ဘက္ ၂ မီတာ တက္လိုက္ ညဘက္အိပ္စက္ အနားယူခ်ိန္မႇာ ၂ မီတာခြဲေလာက္ ျပန္ေလ်ာက်လိုက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ပက္က်ိလည္း ေခ်ာတိုင္ထိပ္ကိုေရာက္ဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မႇနီးႏုိင္မႇာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ရထားစီးရင္း အေတြးေတြက ကိုယ္ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ အေရႇ႕ဖ်ား ရာဇ၀င္ဆီကုိလည္း ေရာက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ၁၉ ရာစုႏႇစ္ တ႐ုတ္ျပည္ ဆူဇီဘုရင္မ (Empres Dowager Tz'u-Hsi) လက္ထက္မႇာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သုံးႀကိမ္သုံးခါ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္မႇ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ားေပၚက လူေတြ အဲဒီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမႇာ ၀င္ပါခဲ့ၾကေပမယ့္ မလႊဲသာလုိ႔ ၀င္လုပ္ခဲ့ၾကတာသာျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္က အဲဒီ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးကုိ မေအာင္ျမင္ေစခ်င္ခဲ့ၾကလုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ေျမႀကီးေပၚ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ဘ၀အနာဂတ္ လုံၿခဳံေရးအတြက္ ဘာအာမခံခ်က္မႇ မရႇိဘဲ က်ားစာျဖစ္သြားေတာ့မယ့္ အတူတူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေျမႀကီးေပၚ မဆင္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ေနာက္က်ားတစ္ေကာင္ရဲ့ ေက်ာေပၚ ေျပာင္းတက္ႏုိင္ဖုိ႔ကုိသာ အသားကုန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ခဲ့ၾကလုိ႔ပါပဲ။ ဆူဇီဘုရင္မ ကုိယ္၌ကလည္း ေျမႀကီးဆုိတာ မာသလား ေပ်ာ့သလား သိမသြားခဲ့ရဘဲ က်ားရဲ့ ေက်ာကုန္းေပၚမႇာပဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးရလဒ္ကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ႀကီးရဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဟာ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀းဆုိသလုိျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ဆင္းရဲတြင္း နက္သထက္ နက္တာပဲ အဖတ္တင္ ခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီ ဆူဇီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးနဲ႔ မေရႇးမေႏႇာင္းမႇာပဲ ဂ်ပန္ျပည္မႇာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ေမဂ်ီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးဟာ တစ္ခါတည္းလုပ္ခဲ့ၿပီး တစ္ခါတည္းနဲ႔လည္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၈၆၈ ခုႏႇစ္ကေန ၂၀ ဆယ္ရာစု ႏႇစ္ဆန္းပုိင္းအထိ လုပ္ခဲ့ရၿပီး ႏႇစ္ ၄၀ ေလာက္ေတာ့ ၾကာခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ႏႇစ္၄၀ မတုိင္ခင္ အရင္က အင္မတန္မႇ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္း က်ေနခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံဟာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအၿပီး ၁၉၀၅ ခုႏႇစ္ စက္တင္ဘာလမႇာ အေနာက္ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ ႐ုရႇားကိုေတာင္ စစ္ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ခုလို digital ေခတ္ႀကီးထဲမႇာသာဆိုရင္ အဲဒီလိုျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးမ်ဳိးဟာ ၁၀ ႏႇစ္္ထက္ ပုိၾကာႏုိင္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေမဂ်ီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး တစ္ခါတည္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေတြကုိ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ရင္ လူညီခဲ့လုိ႔ ဆုိတဲ့အခ်က္ဟာ အဓိက ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကုိ ေတြ႔ၾကရမႇာပါ။
က်ားေပၚကလူေရာ ေျမႀကီးေပၚက လူပါမက်န္ အားလံုး၀ိုင္းပါလို႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္တကယ္သြားခ်င္ခဲ့တဲ့ ရထားေလးနဲ႔ ဘန္ေကာက္-ခ်င္းမုိင္ ခရီးကုိေတာ့ သြားျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒီရထားစီးရတာ ငယ္စဥ္တုန္းက ရန္ကုန္-မႏၲေလး ေန႔အျမန္ရထား စီးရသေလာက္ ရင္ထဲမႇာ မခ်မ္းေျမ့ခဲ့ရပါဘူး။ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ႏုံးခ်ည့္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခရီးက ကုိယ့္အတြက္ တန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ အေတြး တစ္ခုကုိ ရေစခဲ့ၿပီး အီစြတ္နဲ႔ လက္ခ်မီးတုိ႔ကုိ ေျပာထားဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုအေၾကာင္းကုိလည္း ေရးျဖစ္သြားၿပီဆုိတာ သူတုိ႔ႏႇစ္ေယာက္ကုိ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာျပရဦးမႇာပါလားလုိ႔ သတိရသြားမိတဲ့ အခ်ိန္မႇာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားမိပါတယ္။
နီမင္းေဆြ
