ဘဂၤလီ ရႊာမ်ားသို႔ စိစစ္ေရး ဝင္ခဲ့သည့္ သူတစ္ဦး၏ တေန႔တာ မွတ္တမ္း

၂၀၁၂-ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ (ရ) ရက္ေန႔ မနက္ကိုးနာရီေလာက္မွာ စိစစ္ေရးအလုပ္ကို စပါတယ္။ ဆင္တက္ေမာ္ရြာက မိုင္၀က္မရွိတရွိ အလ်ားရွည္ရွည္နဲ႔ ရြာႀကီးျဖစ္ပါတယ္။

နဂိုရွိၿပီးသားစာရင္းေတြအရ ဆင္တက္ေမာ္ရြာမွာ အိမ္ေျခေလးရာေက်ာ္ရွိတယ္ လို႔ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာရင္းမေပါက္ပဲနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚေပါက္ေနတဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အိမ္ေျခ (၇၆၀) ေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲသည္အိမ္ေျခ(ရ၆၀)ေလာက္ကို စစ္ေတြတို႔ ေက်ာက္ျဖဴတို႔က ေရာက္လာၾကတဲ့ အာဂႏၱဳ ဘဂၤါလီအိမ္ေထာင္စုေပါင္း (၆၄၂) စု နဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ ရွိသင့္တဲ့ လူဦးေရထက္ သံုးဆေလာက္ရွိေနတဲ့ မဟားဒယားရြာႀကီးျဖစ္ေနေတာ့ တယ္။ အဲသလို ဘဂၤါလီအင္အား မတရားႀကီးမားလာတာေၾကာင့္ အနီးအနားက ရခိုင္ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္ႏွာေလးေတြက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိၾကေတာ့တာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔(ရခိုင္ရြာသားေတြ)ရဲ႕ရင္ထဲမွာ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေလးလံဖိစီးေနၾကတယ္။

လူမ်ိဳး ရိုဟင္ဂ်ာအျဖစ္ေရးသြင္းမွသာလက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္မည္ဟု ႏို၀င္ဘာလ ခုနစ္ရက္ေန႔က ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိမရွိ စိစစ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားအား ျငင္းဆိုကန္႔ကြက္သည့္ ပထမဦးဆံုးေသာ ဘဂၤါလီဟု ဆိုၾကသူ(ပံုု)

 

ဆင္တက္ေမာ္(ဘဂၤါလီ)ရြာကို အပိုင္း သံုးပိုင္းခြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕သား (၁၈) ေယာက္စီ ပါတဲ့ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ သံုးဖြဲ႕က တစ္ေယာက္တစ္ပိုင္းစီ၀င္ၾကတယ္။ အဖြဲ႕တစ္က ပထမဆံုးအပိုင္း၊ အဖြဲ႕ႏွစ္က ဘာသာေရး စာသင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိတဲ့ ရြာလယ္ပိုင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ (ေကာင္းဇံေ၀)တို႔ကေတာ့ ရြာအဆံုး အပိုင္းေပါ့ေလ။ အဲသလို ခြဲျခမ္းၿပီး မနက္ကိုးနာရီမွာ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕ေတြ အလုပ္စၾကတယ္။

စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕လာတယ္ဆိုလို႔လားေတာ့မသိဘူး။ ရြာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ (ဆိုလိုတာက ကုလားေတြ) ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားသလဲ ဆိုေတာ့ သံုးေပ ပတ္လည္ ေနရာ တစ္ကြက္ေလာက္မွာ ကုလားႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရပ္ေနၾကသလားလို႔ ထင္ရတယ္။ အဲသေလာက္ကို သူတို႔ စုစု စုစု နဲ႔ သြားလာ ေနၾကတာ။ ေဟ့ . . . သြားၾက၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္၀င္ၾက ဆိုလည္း . . . နာမလည္လို႔ပဲလား၊ တမင္သက္သက္ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ . . . ကၽြန္ေတာ္တို႔အနီးတစ္၀ိုက္မွာ . . . အဲသည္ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြ ရွိေနတာပါပဲ။

ပထမဆံုးအိမ္ကို ၀င္စစ္တယ္။ အိမ္ကလူေတြ ဆင္းလာခဲ့ဆိုေတာ့။ လူသား စင္စစ္ ေျခာက္ေယာက္ဆင္းလာတယ္။ မိဘ က ႏွစ္ေယာက္၊ သားသမီးက ေလးေယာက္။ လ၀ကဌာနရဲ႕ ပံုစံေလးမ်ိဳးနဲ႔ စစ္တယ္။ မိဘ၊ မိဘရဲ႕မိဘ၊ မိဘရဲ႕ မိဘရဲ႕မိဘ စသည္ျဖင့္ စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ျမင္ရသေလာက္ကေတာ့ သူတို႔တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေျပာတာကြဲလြဲသြားမလား ေလာက္ကိုပဲ ေစာင့္ဖမ္းၿပီး စစ္ေနတဲ့ ပံုပဲ။ သူတို႔ေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လ၀ကေတြက ေရးမွတ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔ထြက္ဆိုတဲ့အတိုင္း ဟုတ္မဟုတ္ကို စစ္ေဆးႏိုင္တာကို မေတြ႕ရဘူး။ သူတို႔ေျပာတာကို ဟုတ္မဟုတ္ verify လုပ္ႏိုင္မယ့္စနစ္ လ၀ကေတြမွာရွိတယ္ လို႔ လည္း မၾကားမိဘူး။ ေနာက္ေတာ့မွ verify လုပ္ပါ့မယ္လို႔ လ၀ကေတြ ေျပာတာ ကိုလည္း မၾကားမိဘူး။

ဓါတ္ပံုနဲ႔ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးျခင္းလည္းမရွိဘူး။ လက္ေဗြနဲ႔ စစ္ေဆးတာမ်ိဳးကိုလည္း မျမင္မိဘူး။ သူတို႔က ငါ ေမာင္နီလို႔ ေျပာရင္ ေမာင္နီ လို႔မွတ္လိုက္တာပဲ။ အေဖက ေမာင္မဲ ဆိုရင္ ေမာင္မဲ လို႔ ေခ်ာကနဲ မွတ္သားလိုက္တာပါပဲ။ ရခိုင္စကား ဗမာစကားလံုး၀မတတ္တဲ့ အဲသည္ လူသားစင္စစ္ေတြကို ေခၚေတာ စကားျပန္ေတြ ကေန တစ္ဆင့္ ေမးျမန္းရပါတယ္။

အဲသည္ ပတမအိမ္မွာပဲ ပထမဆံုး အဖုအထစ္နဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ အိမ္ေအာက္မွာ စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႕က စစ္ေဆးေနတာကို အိမ္အေပၚထပ္မွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူသားစင္စစ္ေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ၊ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနတယ္။ ဒီလူေတြက ဘယ္သူေတြတုန္း လို႔ေမးေတာ့၊ မၾကာခင္ကမွ ေက်ာက္ျဖဴက ေရာက္လာတဲ့ ကမန္လူမ်ိဳးေတြပါ လို႔ေျဖတယ္။ ဒီမွာ ေနတာလား ဆိုေတာ့၊ ဟုတ္တယ္ ေနတယ္တဲ့။

ဒီေတာ့မွ လ၀ကေတြ ဖုန္းထုတ္ဆက္ၿပီး ညႊန္ၾကားခ်က္ေတာင္းၾကတယ္။ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြရေတာ့ အဲသည္ လူသားစင္စစ္ေတြကို စိစစ္တယ္။ မွတ္တမ္းတင္ တယ္။ မင္းတို႔တေတြ ဒီအိမ္ကေန မေလ်ာ့ေစနဲ႔၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မတိုးေစနဲ႔ လို႔ ၾကပ္ၾကပ္ မွာၾကားရတယ္။

မနက္ပိုင္းအလုပ္ကို ဆယ္ႏွစ္နာရီခြဲမွာ ရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင္စု ခုနစ္စု ရွစ္စုေလာက္ကို ပဲ စိစစ္လို႔ၿပီးပါေသးတယ္။ သံုးနာရီခြဲ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ မိသားစု ရွစ္စုကို စစ္လို႔ၿပီးတယ္ ဆိုေတာ့ ပ်မ္းမွ်ျခင္းအားျဖင့္ တစ္အိမ္ေထာင္ကို (၂၇)မိနစ္ေလာက္ ၾကာတဲ့သေဘာေပါ့။

အဲသည္မနက္ပိုင္းမွာ အဖြဲ႕ႏွစ္နဲ႔စၿပီး ျပႆနာတက္ေနၿပီ။ အဖြဲ႕သံုး နဲ႔ တြဲထားတဲ့ ေကာင္းဇံေ၀ တို႔က အဲသည္အခ်ိန္မွာ ျပႆနာစၿပီးျဖစ္ေနမွန္း မသိေသးဘူး။ အဖြဲ႕ႏွစ္ကို ဘဂၤါလီတစ္ေယာက္က စတင္ၿပီး ျငင္းဆိုျခင္းကိုခံရပါတယ္။ ဘဂၤါလီလို႔ေရးထားရင္ သူလက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူး တဲ့။ ရိုဟင္ဂ်ာ လို႔ ေရးသြင္းမွ သူလက္ခံမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ လ၀က စစ္ေတြခရိုင္မွဴးလည္း အဲသည္အဖြဲ႕နဲ႔ တစ္ပါတည္း ပါသြားတဲ့အတြက္ သူက အဲသည္ သေကာင့္သားကို ရွင္းျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္လူသားစင္စစ္က လက္သင့္မခံပါဘူး။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ တပ္ရင္းမွဴးတစ္ေယာက္က အဲသည္အနီးကေနျဖတ္သြားတာနဲ႔ႀကံဳေလေတာ့၊ တပ္ရင္းမွဴးကနားခ်တယ္။ ေျဖာင္းဖ်တယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာ ဆိုတာ အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ေနၾကသူေတြေပါ့။ ခင္ဗ်ား ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တာကို ေတြးမေၾကာက္ဘူးလား၊ ဘာ ညာ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္မွတ္ထိုးျဖစ္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။

ဒါပမဲ့ သူတို႔တေတြဟာ ေကာင္ဇံေ၀တို႔ ထမင္းစားထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အစည္းအေ၀း လုပ္ၾကတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ( ရဲေဘာ္တို႔၊ ရန္ကုန္က ဖုန္းလာတယ္။ အသင္တို႔ဟာ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ိဳးျဖစ္တယ္ လို႔သူတို႔ကေျပာတယ္။ စသည္ျဖင့္ ဘာဘာညာညာ ေျပာၾကတာ ေနရင္ေနမွာေပါ့။)

လံုၿခဳေရးအရ ရြာထဲမွာ ထမင္းစားဖို႔ ေရေသာက္ဖို႔ အဆင္မေျပတဲ့အတြက္၊ ေကာင္းဇံေ၀တို႔တေတြ ရခိုင္ရြာတစ္ရြာကို ထမင္းစားသြားၾကၿပီး စက္ေလွနဲ႔ျပန္လာတယ္။ မြန္းလြဲႏွစ္နာရီေလာက္ ရြာကို ျပန္၀င္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရြာထဲမွာ ရုတ္ရုတ္ ရုတ္ရုတ္နဲ႔ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာ ရွိတယ္။ ရြာရဲ႕လမ္းဆံုတိုင္း လမ္းဆံုတိုင္းမွာ လူသားစင္စစ္ သံုးေလးဆယ္ေလာက္စီ စုစု စုစုနဲ႔ ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေဟ့ ေဟ့ လူစုမေနၾကနဲ႔၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကစမ္း ဆိုေတာ့ ခဏေလး လူစု ကြဲသြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ဘဂၤါလီလူငယ္ေတြ လမ္းဆံုေတြကို ခ်က္ခ်က္ေရာက္လာၾကၿပီးေတာ့ ေနပူက်ဲတဲႀကီးမွာ ေကာင္းဇံေ၀တို႔ျပန္တဲ့ အခ်ိန္ ညေန ငါးနာရီအထိ ျခင္းလံုးခတ္ေနၾကေတာ့တယ္။

မြန္းလြဲပိုင္းမွာ ပထမဆံုးစေကာက္တဲ့ အိမ္ကပဲ စၿပီးျငင္းဆိုပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ မေရးသြင္းရင္ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူး လို႔ သူတို႔က ျငင္းဆိုတယ္။ အဲသည္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္း တစ္ပိုင္းလံုး စစ္သမွ်အိမ္ေတြဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဥာဏ္စဥ္ ပြင့္ သြားၿပီးေတာ့ ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ မေရးသြင္းရင္ လက္မွတ္မထိုးဘူး လို႔ ျငင္းဆိုၾကပါတယ္။

ဘာေၾကာင့္ လက္မွတ္မထိုးျဖစ္သြားရတာလဲ လို႔ေမးေတာ့ ေနာ္ဘူေဇး(မသိဘူး)လို႔ အတူပါလာတဲ့ ဘဂၤါလီကိုယ္စားလွယ္ေတြက ေျဖပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေတြ လက္မွတ္မထိုးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး လုပ္ေနတာကို မင္းတို႔က သက္ေသရွိပါတယ္ လို႔ လက္မွတ္ထိုးေပးပါ ဆိုေတာ့ အဲသည္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကပါ လက္မွတ္မထိုး ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ျပန္ေရာ။ လက္မွတ္ မထိုးေၾကာင္းကို လက္မွတ္ထိုးမေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္ လို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲသည္ကိုယ္စားလွယ္ ႏွစ္ေယာက္ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြက ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးအေနနဲ႔ လက္မွတ္မထိုးရဘူး ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားလို႔ပါ ဆိုၿပီး ေျပာျပတယ္။ ရန္ကုန္ကလူႀကီးလား၊ စစ္ေတြဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြလား ဆိုတာကို သူက ဘာမွမေျပာျပပါဘူး။

ျမင္ေတြ႕ရတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြကိုေျပာရမယ္ ဆိုရင္

(၁) ဓါတ္ပံုတို႔၊ လက္ေဗြတို႔နဲ႔ တိုက္ဆိုင္စစ္ေဆးျခင္းကို မေတြ႕ရဘူး။

(၂) စိစစ္ေနခ်ိန္အတြင္းမွာ ရြာကို ပတ္ပတ္လည္ ၀ိုင္းထားတယ္ ဆိုတဲ့ တပ္အင္အားက လံုေလာက္မႈမရွိပါဘူး။ စစ္ေဆးေရးမေရာက္ခင္မွာ အနီးအနားက ေတာင္ထက္ကို လူတစ္ရာေလာက္တက္သြားတာကိုေတြ႕ရတယ္ ဆိုတာတို႔၊ စက္ေလွႏွစ္စီးနဲ႔ ကုလားအေယာက္ သံုးဆယ္ ဘုတ္ႏွစ္စိးနဲ႔ စစ္ေတြကို ေရွာင္သြားတယ္ဆိုတာတို႔ ၾကားရတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ရေအာင္ ပိတ္၀ိုင္းႏိုင္ရမယ္။

(၃) အဖြဲ႕နဲ႕အတူ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ လံုၿခံဳေရးေျခာက္ေယာက္အင္အား ဟာ တစ္ကယ္ျဖစ္လာရင္ မိမိအဖြဲ႕ကို ဘယ္လိုမွ မကာကြယ္ႏိုင္ပါဘူး။

ေကာင္းဇံေ၀ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုကေတာ့၊ ၁၉၈၂-ခုႏွစ္ဖြား ဘဂၤါလီတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္ေခၚလိုက္တဲ့အခါ အသက္ ခုနစ္ႏွစ္အရြယ္တစ္ေယာက္ကို သြား . . . သြားေခ် လို႔ ေရွ႕ကိုလႊတ္လိုက္ပါသတဲ့။ ဒါ . . . ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ၊ ငါတို႔ ေခၚတဲ့လူက အသက္သံုးဆယ္ေလာက္ရွိရမွာလို႔ စိစစ္ေရးမင္းမ်ားက ေမးျမန္းတဲ့အခါမွာ၊ ကေလးအေမက ဒီလို ေျဖပါသတဲ့။ အရင္လူက ေသၿပီ၊ ဒီကေလးက သူ႕အစားထည့္ထားတာ လို႔ဆိုပါသတဲ့။

( ေသာင္းၾကြယ္ ေရးသားသည္။)

 (ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)