ရခိုင္သားေတြ ေသြးစည္းသြားၾကျပီ

မနက္က က်ေနာ္ မဒီနဲ႕အတူ ေစ်းကို သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္လည္း အိမ္မွာေနရင္ ၀တ္ေနၾက အကၤ် ီအဆိုးနဲ႕သြားခဲ့ၿပီး ေစ်းထဲကို ၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ျပင္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ မဒီက ေစ်းထဲကို ၀င္သြားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က အျပင္မွာ ေစာင့္ယင္း ဦးစပ္စုဆိုပါေတာ့။ ေစ်းကိုသြားရင္ က်ေနာ္ စိတ္အ၀င္စားဆံုးအရာက အလုပ္သမားေတြပါ။ ဟိုတုန္းကဆိုရင္ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕မေစ်းမွာ ဘဂၤလီကုလားေတြကိုပဲ အဓိက အခိုင္းအေစအျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ၾကတယ္။ အလုပ္သမားေခၚလိုက္ရင္ ကုလားေတြက ေျခခ်င္းလိမ္ေနၾကတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ရခိုင္ေတြက စိုးရိမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေစ်းထဲမွာ အလုပ္သမားလိုအပ္ခ်က္အရ ဘဂၤလီကုလားေတြသာ မရွိရင္ ဘယ္လို လည္ပတ္မလဲေပါ့။ ဆိုင္ရွင္ တစ္ဦးဆိုရင္

“အစတုန္းကေတာ့ ဒီကုလားေတြမရွိရင္ က်ေနာ္တို႕ ဆိုင္ေတြ ခိုင္းဖို႕ ေစဖို႕လူမရွိတဲ့အတြက္ ပစၥည္းအတင္အခ်မွာ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္မယ္လို႕ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ အထင္နဲ႕ အျမင္ တစ္လဲြစီ ျဖစ္သြားၾကၿပီေလ။ ရခိုင္ေကာင္းေလးေတြက ခိုင္းရတာ ပိုေတာင္းေကာင္းေသးတယ္။ ေျပာလုိက္တာနဲ႕ကို သေဘာေပါက္တယ္။ နားလည္တယ္။ တတ္လြယ္တယ္။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္ဗ်ာ”လို႕ ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။

စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕မေစ်းဆိုတာ ဆန္အိတ္တို႔၊ ၾကက္သြန္အိတ္တ႔ို၊ ဆီပံုးတို႔ဆိုတာ အလုပ္သမားမရွိရင္ ကုန္တင္ကုန္ခ်ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ။ စစ္ေတြၿမိဳ႕ရဲ႕ အေျခခံ အလုပ္သမားအတြက္ တစ္ေန႕ စရိတ္က သိန္း(၂၀)ေလာက္ရွိတယ္လို႕ ေစ်းသည္ေတြက တြက္ၾကတယ္။ တစ္လဆိုရင္ သိန္း(၆၀၀)အထက္မွာ ရိွတယ္လို႕ေျပာၾကတယ္။ အလုပ္သမား ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့

“တစ္ေန႕ကို အနည္းဆံုး ငါးေထာင္က်ပ္ေလာက္ကေတာ့ အသာေလးပဲ အစ္ကို။ နယ္က လူေတြလည္းေရာက္မယ္၊ ရန္ကုန္ကေန ပစၥည္းေတြလည္း ေရာက္တယ္ဆိုရင္ ေသာင္းေက်ာ္ပါတယ္။ အိိမ္မွာေတာ့ သံုးေယာက္ေလာက္ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္လုပ္စာကို စားၿပီး တစ္ေယာက္စာေလာက္ေတာ့ စုမိေဆာင္းမိရွိပါတယ္”လို႕ ေျပာျပသည္။

ယခုအေျခအေနက ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ေအာက္ေျခအလုပ္သမား လူတန္းစား အဆင္ေျပတယ္လို႕ ေယဘုယ်အားျဖင့္ တြက္ခ်က္လို႕ရပါတယ္။ ေရႊပန္းထိမ္းသမားတစ္ဦးကဆိုရင္

“က်ေနာ္တို႕လည္း အေရးအခင္းၿပီးရင္ အလုပ္အဆင္မေျပေလာက္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႕က ေရႊထည္သမားဆိုေတာ့ ေခတ္ပ်က္ၿပီးလို႕ ထင္ထားခဲ့တယ္။ အခုကဗ်ာ နားခ်ိန္ေတာင္မရွိဘူး။ အထည္ႀကီးေတြ မလုပ္ရေပမဲ့ ခုနစ္ေသာင္း ရွစ္ေသာင္း ပတ္၀န္က်င္ေလာက္ အထည္ငယ္ေတြက မျပတ္လုပ္ရပါတယ္ဗ်ာ။”လို႕ ေျပာျပဖူးသည္။ အယင္းတုန္းက ဆင္းရဲသား လူတန္းစားျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႕ နားေပၚမွာ နားကပ္ကေလးတို႕ လည္ဆဲြေသးေသးတို႕ကို ျမင္ေတြ႕လာရတာေတာ့ ေကာင္းတဲ့ လကၡာတစ္ရပ္ ဆိုရမွာေပါ့။ ဆိုကၠားသမားတစ္ဦးဆိုရင္

“နားနားေနေန နင္းရင္ေတာင္ တစ္ေန႔ကို ခုႏွစ္ေထာင္က်ပ္ေလာက္ကေတာ့ အသာလဲဗ်ာ။ နည္းနည္းအားစိုက္လိုက္ရင္ ေသာင္းအထက္မွာ ရတယ္။”လို႕ ေျပာျပသည္။ က်ေနာ္ ဦးေလးက ေျပာျပဖူးသည္

“အခုမွ ပိုေကာင္းတယ္သြားတယ္ကြာ။ ဆိုကၠားစီးလိုက္တာနဲ႕ ဘယ္ေလာက္လဲဆိုရင္ ႏွစ္ရာက်ပ္ပါလို႕ ေျပာရင္ေတာင္ ေစ်းမဆစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အလုပ္သမားေတြကို ေခၚခိုင္းရင္လည္း ေတာ္ရံုသင့္ရံုဆိုရင္ ေစ်းမဆစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ဆိုရင္ သူတို႕လည္း ရခိုင္ေတြပဲ၊ စားခ်င္းအတူတူ ရခိုင္ေတြ စားပါေစဆိုတဲ့ အေပးအယူ အသိစိတ္ကေလးနဲ႕အတူ နားလည္မႈ ရသြားၾကၿပီး” လို႕ ေျပာဖူးသည္။ အဲဒီအလုပ္သမားေတြလက္ထဲကို ေရာက္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြဆိုတာလည္း ရခိုင္လူထုၾကားမွာပဲ ျပန္လည္ ေငြေၾကးလည္ပတ္တာပဲ မဟုတ္လား။ ရခိုင္ေတြကား အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အေပးအယူတည္သြားၾကၿပီးလို႔ ေစ်းေပါက္၀မွာ စဥ္စားေနမိေသးသည္။ စဥ္စားတုန္းပဲရွိေသးတယ္

“ အစ္ကို ဆိုင္ကယ္သြားမလား။ က်ေနာ္ အေ၀းေျပးကိုသြားခ်င္လို႕” က်ေနာ္ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။ လူက လူလတ္ပိုင္းအရြယ္။ သူအထင္ က်ေနာ္ကို ႏွစ္ဘီးဆိုင္ကယ္ ေမာင္းသည္ဟု ထင္ေနသည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္လည္း မအားေသးဘူးအစ္ကို ေရွ႕လူက ဆဲြထားတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ရွာလိုက္္ပါလို႕ ေျပာၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိေတာ့သည္။ ေအာ္.. ငါက ႏွစ္ဘီးဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ ကယ္ရီးသမားျဖစ္ေနပံုေပါက္ေနၿပီးလား။ ရုပ္ခံမရွိေတာ့ လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတဲ့ သေဘာဆိုပါေတာ့။

ေ၀ဟင္ေအာင္
  (ေမာင္ေက်ာက္ခဲ အဖြဲ႔)