ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန လူထု တစ္ဝက္ခန္႔မွာ ဘတ္စ္ကားစီး ခရီးသည္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ နံနက္ မုိးမလင္းမီ အ႐ုဏ္အခ်ိန္မွ စကာ ညသန္းေခါင္ အခ်ိန္အထိ ဘတ္စ္ကား၏ က႑က က်ယ္ျပန္႔လွသည္။
ကုိယ္ေန သည့္အရပ္က ဒဂုံ(အေ႐ွ့) ေရမနီး ကုန္း ေဝးအရပ္မွာမို႔ အလုပ္ရွိရာ ဗုိလ္တေထာင္သုိ႔ လာရာတြင္ ေျခလ်င္ျဖင္႔ လမ္းထိပ္သုိ႔ မိနစ္(၂ဝ)ေလွ်ာက္၊ ဘက္စ္ကား(၅ဝ) က်ပ္တန္စီး၊ တုိးေၾကာင္ကေလး ဘူတာမွာဆင္းျပီး အျပန္က်ျပန္ေတာ႔ အလုပ္ ဆင္းခ်ိန္က ရထားခ်ိန္ႏွင္႔ တြက္မရ၍ စိန္ေပါလ္မွတ္တုိင္ထိ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး (၂၁ဝ)အထူး (၂ဝဝ)က်ပ္တန္ကားကုိ စီးရျပန္သည္။ ေန႔စဥ္ႏွင္႔ အမွ် ႐ုံးသြား႐ုံးျပန္ ကားခ၊ ရထားခေပးရာတြင္ ေငြအေၾကြျပႆနာက အျမဲပင္ႀကဳံေတြ႕ေနရ သည္။ (၅ဝ)တန္ (၁ဝဝ)တန္ဆုိသည္မ်ားကလည္း ကုိယ္႔အိမ္တြင္းထဲက ႏႈိက္တုိင္း မထြက္သည္႔ အရာမ်ားမုိ႔ စပယ္ယာမ်ားႏွင္႔ အၿမဲအေျခအတင္ ျဖစ္ရသည္။ သည္အေၾကြကိစၥက ေန႔စဥ္ပင္ဖိစီးသည္၊ ျဖစ္သင္႔ျဖစ္ထုိက္၊ ရွိသင႔္ရွိထုိက္သည္႔ အေျခအေနတစ္ခုထက္ ေက်ာ္လြန္လာေသာအခါ ထုိအေျခအေနတစ္ရပ္ကုိ တမင္ဖန္တီးေနသည္႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုက စနစ္တက်မ်ား စီစဥ္လုပ္ကုိင္ေနသလားဟု သုံးသပ္မိသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ဘဏ္မွလည္း လစဥ္ သိန္းရာခ်ီ လဲေပးေနပါလွ်က္၊ ခရီးသည္ အမ်ားစုလည္း အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေငြအေၾကြမ်ားေပးေနပါလွ်က္ ထုိေငြအေၾကြ မ်ားသည္ ေနရာတစ္ခု၊ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုသုိ႔ စီးေမ်ာသြားၿပီး ျပန္လည္ပတ္ျခင္း မ႐ွိေသာအခါ အေျခခံလူတန္းစားမ်ား အတြင္း၊ အေျခခံလူတန္းစားအခ်င္း၊ ဤအေၾကြႏွင္႔ပတ္သက္၍ မေက်လည္ၾက၊ အခ်င္းမ်ားၾကရသည္။ မလုိအပ္ဘဲႏွင္႔ အေၾကြၿပႆနာကုိ အေၾကာင္းျပကာ ေစ်းသည္မ်ားက သူတုိ႔ကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ ထုိးေပးၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း တစ္သွ်ဴး မသုံးတတ္ပါဘဲႏွင္႔ တစ္သွ်ဴးယူခဲ႔ရသည္။ သၾကား လုံးမငုံတတ္ဘဲ သၾကားလုံးမ်ားယူခဲ႔ရသည္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက လွည္႔မၾကည္႕၊ လွည္႕မကုိင္ခဲ႔သည့္ ပင္လယ္ငါးမ်ားပင္ သုံးဆယ္သား(၁ဝဝဝ)က်ပ္ျဖစ္ေန သည္။ လက္လီေရာင္းလွ်င္ အေၾကြကိစၥ ဇယား႐ႈပ္ေသာေၾကာင႔္ဟု ဆုိသည္။ အဆင္မေျပမူ အထစ္အေငါ႔တစ္ခု ျဖစ္လာတုိင္း ထုိအေျခအေနေပၚတြင္ အခြင္႔ေကာင္းယူကာ ကုိယ္က်ဳိးစီးပြားရွာသည္႔ ေလာဘသမားမ်ားက ေခတ္တုိင္းစနစ္တုိင္းမွာ ရွိခဲ႔သည္။ ဘူတာ႐ုံ လက္မွတ္ေရာင္းမ်ားက ေငြအေၾကြမ်ားရွိပါလွ်က္ (၃ဝ)က်ပ္လမ္းခရီးကုိ (၁ဝဝ)က်ပ္တန္ ေပးလွ်င္ (၅ဝ)က်ပ္ဘဲျပန္ အမ္းသည္။ ဘယ္ေသာအခါမွ အတိအက် ျပန္မအမ္း၊ လက္မွတ္ဝယ္သူမ်ား ေန႔လွ်င္၊ ရထားဆုိက္ခ်ိန္ ဆုိလွ်င္ ပုိဆုိးသည္။ သူတုိ႔က တုိအေၾကြတန္မ်ားကုိ အ႐ြက္ႀကီးမ်ားနွင္႔ အျမတ္ယူၿပီး ျပန္လဲစားသည္။ (၂ဝဝ)က်ပ္တန္ အထူးစပါယ္ယာ မ်ားလည္း မသမာသူကမ်ားသည္၊ ခရီးသည္ထံမွရသည္႕ အေၾကြမ်ားကုိ အ႐ြက္ႀကီးမ်ားၾကားတြင္ လည္းေကာင္း၊ အိတ္ကပ္၊ ေဘာင္းဘီမ်ား ထဲတြင္လည္းေကာင္း ဝွက္ထားၾကသည္။ (၂ဝဝ)လမ္း(၅ဝဝ)တန္ေပးလုိက္လွ်င္ အေၾကြ(၁ဝဝ)ပါလားဟု အၿမဲေမးသည္။ ခရီးသည္က မပါလွ်င္ (၂ဝဝ)တန္ဘဲ အမ္းၿပီး (၁ဝဝ)ခဏေစာင္႔ဟု ေျပာသည္။ ဆင္းခါနီးမွတ္တုိင္ ေရာက္လွ်င္ ဟုိရွာဒီႏႈိက္ က်န္အေဖာ္ကုိ လွမ္းေမးႏွင္႔ အလုပ္႐ႈပ္ျပသည္။ ဒီလုိႏွင္႔ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ႔ ခရီးသည္က ဆင္းသြားရသည္။ ဤျဖစ္စဥ္မ်ားက တစ္ရက္လည္းမဟုတ္၊ တစ္လလည္း မဟုတ္၊ ေန႔စဥ္အၿမဲ ႀကံဳေတြ႕ေနရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ လက္လုပ္လက္စား၊ လစာနည္းဝန္ထမ္းမ်ား အေပၚ အေၾကြရွားပါးမူကုိ ခုတုံးလုပ္လွ်က္ ကုိယ္က်ဳိးရွာေနေသာ လူထုႏွင္႔ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကုိ ရန္တုိက္ေပးေနေသာ ေစ်းသည္မ်ား၊ ေစ်းဆုိင္မ်ား လက္မွတ္ေရာင္းမ်ား၊ စပါယ္ယာမ်ားကုိ လုိအပ္သလုိ ၾကပ္မတ္ အေရးယူသင္႔ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပခ်င္ပါသည္။
KAMO
KAMO
.jpg)
0 ေယာက္ ေဆြးေႏြးခဲ့တယ္:
Post a Comment
မိတ္ေဆြတို ့၏ ေဆြးေႏြးမူ ေဝဖန္မူ အား လိူက္လွဲစြာ ၾကိဳဆိုပါသည္။
သင္တို႔၏ ေဝဖန္ အၾကံေပးမွူတို႔အား ေဖာ္ျပခြင့္ရရန္ ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္းပါ ။